Loading...Pisaura mirabilis – pająk namiotnik
(Clerck, 1758)
Nazwa: Pisaura mirabilis, darownik przedziwny, pająk namiotnik
Rodzina: Pisauridae (należą tu także: Dolomedes spp.)
Wygląd
Duży pająk dorastający do 15mm długości, długie odnóża, silny o smukłym ciele. Posiada zmienne ubarwienie: od czarnego przez szary (nawet srebrzysty) do brązowego, zawsze jednak z charakterystycznymi znamionami.
Odwłok: podłużny, zwężający się ku tyłowi; występuje plama w kształcie grotu; w tylnej, grzbietowej części nierzadko warkoczowaty wzór; jasne pasy po bokach. Głowotułów: owłosiony; ubarwienie dominujące identyczne z resztą ciała – zawsze jednak jasną (białą do żółtej) smugę biegnącą przez środek; char. białe „lica” (przednie tarczki części głowowej karapaksu nad szczękoczułkami); oczy ułożone w 3 rzędy: 1. dolny rząd jest ułożony z czworga małych oczu, 2. i 3. rząd tworzą pary oczu, razem układające się w trapez, którego dolna podstawa jest krótsza od górnej. Odnóża: długie, masywne, ale smukłe, silne; rozkładane parami na boki, zwłaszcza przednie pary; owłosione z porastającymi gdzieniegdzie grubszymi kolcami. Samce zwykle ciemniejsze od samic.
Występowanie i biotop
Europa; w Polsce występuje na terenie całego kraju. Spotykany przede wszystkim na nasłonecznionych skrajach lasów (także w lasach – na polanach), w wysokiej trawie i na dużych liściach roślin, na łąkach, zarówno suchych jak i wilgotnych (jednak zdecydowanie preferuje miejsca porośnięte wysoką, zieloną trawą, bujną roślinnością zieloną: stanowiska nieco bardziej wilgotne); nierzadko w ogrodach, parkach. Niemal wszędzie liczny. Nie zagrożony.
Biologia
Rozwój trwa ok. 1-2 lat. Zimują podrośnięte osobniki, dojrzałość płciową osiągają późną wiosną. Przede wszystkim w czerwcu można zaobserwować obyczaje godowe darowników, od których wzięła się ich nazwa. Mianowicie samiec łowi owada, np. muchę i starannie owija ją pajęczyną. Następnie składa taki podarunek samicy. Jeśli tylko się nim zainteresuje i zacznie konsumować „prezent”, samiec przysuwa się do boku jej odwłoka i za pomocą jednego z nogogłaszczków wprowadza do jej otworu płciowego porcję nasienia. Po niedługim czasie ok. 2 tygodni po kopulacji (najczęściej w pierwszej połowie lipca) samica tworzy kokon jajowy średnicy ok. 1 cm, który nosi ze sobą (trzyma go za pomocą szczękoczułków – lipiec). Na krótko przed wylęgiem umieszcza go w namiotowatym, kopulastym oprzędzie. W takiej konstrukcji lęgną się młode darowniki (już pod koniec lipca i na początku sierpnia), które przez jakiś czas trzymają się razem.
Pisaura mirabilis nie tworzy sieci łownych, lecz poluje aktywnie, krążąc w środowisku w poszukiwaniu zdobyczy, czym przypomina pająki z rodziny pogońcowatych (Lycosidae). Prawdopodobnie posiada dość silny jad, gdyż zwykle bez trudu radzi sobie z dużymi ofiarami.
Pająk aktywny głównie w dzień – bardzo często można zobaczyć rozłożone na dużych liściach osobniki „chwytające” promienie słońca (wygrzewają się), nawet jeszcze w październiku lub już w marcu.
Hodowla
Nadaje się do hodowli w małym terrarium, nie ma szczególnych wymagań, ale trzeba pamiętać, aby go nie przesuszyć. Nie powinno zabraknąć zielonego akcentu w jego pojemniku (np. sztucznej roślinki). Duże, ładnie wybarwione (i ubarwione) okazy mogą być miłym elementem zarówno stałej, jak i sezonowej kolekcji pająków oraz cieszyć oko kształtami, barwami i zwyczajami.
Bywają agresywne, zwłaszcza samice pilnujące kokonu/młodych w oprzędzie.
Tekst pochodzi z arachnea.org. Więcej informacji w stopce.
Liczba wyświetleń: 4
