Theraphosa spp. – wizualny klucz do identyfikacji gatunków

Pierwszy sklasyfikowany gatunek z rodzaju był pierwotnie opisany w 1804 roku przez Latreille pod archaiczną nazwą Mygale blondii. Na przestrzeni lat gatunek ten wiele razy zmieniał nazwy, zanim ostatecznie został przemianowany na T. blondi przez Fernando Pérez-Milesa w 1996 roku. Drugi gatunek, początkowo opisany jako Psedotheraphosa apophysis przez Tinera w 1991 r., został przeklasyfikowany na T. apophysis przez Rogério Bertani w 2001 roku. Ostatni, a zarazem najnowszy gatunek – T. stirmi, został opisany przez zespół Rudloff & Wienmann w 2010 roku.

Rodzaj Theraphosa jest endemiczny dla różnych obszarów w północno-wschodniej części Ameryki Południowej, w tym: Wenezueli, Brazylii, Gujany, Surinamu oraz Gujany Francuskiej. Osobniki z tego rodzaju można scharakteryzować jako zarówno „nerwowe”, jak i „defensywne”, podobnie jak większość dużych południowoamerykańskich ptaszników. Wyczesują one również jedne z najbardziej drażniących włosków parzących, z wszystkich rodzajów posiadających typ III. Chętnie się wyczesują w obliczu zagrożenia, a czasem nawet z najbardziej błahego powodu, zakłócenia. Wykorzystują również włoski w procesie linienia, umieszczając grubą warstwę włosków parzących na „dywanie” z pajęczyny. Prawdopodobnie to forma obrony przed wtargnięciem intruzów podczas zrzucania wylinki. Innym zastosowaniem włosków jest oznaczenie terenu oraz ochrona kokonu (Marshall & Uetz, 1990).

Wszystkie trzy opisane gatunki rosną do bardzo dużych rozmiarów, czasami przekraczających nawet 27 cm w rozstawie odnóży. Samice Theraphosa spp. zazwyczaj osiągają dojrzałość płciową w ciągu 3-4 lat i żyją 15-18 lat w niewoli (zanotowano jeden przypadek 20-letniej samicy). Samce z tego rodzaju również mogą dojrzeć w ciągu 3-4 lat, a zwykle żyją do 5 lat w hodowli (Marshall & Uetz, 1993). Mimo to należy wspomnieć, że zarówno szybkość wzrostu jak i długowieczność w naszych terrariach, zależą od tego jak karmimy osobniki i w jakiej temperaturze je trzymamy (komunikacja personalna z M. F. Bagaturov’em).

Sytuacja

Przed klasyfikacją Theraphosa stirmi w 2012 roku, wielu hodowców uważało, że istniały jedynie dwa gatunki z rodzaju Theraphosa. Jednak po pewnym czasie, stał się coraz bardziej oczywisty fakt, że trzeci gatunek znajduje się w hobby i jest powszechnie znany w handlu jako Theraphosa sp. „Burgundy”.

Było to w czasie, kiedy wiele for internetowych stało się wylęgarnią dyskusji o tym, czy trzeci gatunek (T. sp. „Burgundy”) był rzeczywiście nowym, nieopisanym gatunkiem czy ewentualnie jedynie lokalnym wariantem kolorystycznym T. blondi. Sytuacji z pewnością nie pomagał fakt, że wszystkie trzy gatunki osiągają podobne rozmiary i wygląd zewnętrzny, a tym bardziej dwa z nich (T. blondi i T. stirmi).

Jedną rzeczą, na którą warto zwrócić uwagę jest to, że jeśli chcesz kupić Theraphosa spp., to znajdziesz T. blondi w cenach nieco wyższych niż T. apophysis i T. stirmi. W dużym stopniu może być to spowodowane dostępnością osobników, lecz również oczywistą trudnością w udanym rozmnożeniu tego gatunku w warunkach hodowlanych.

Identyfikacja wizualna

Identyfikacja maluchów do młodych podrostków (2,5-10 cm rozstawu odnóży) jest zdecydowanie najłatwiejszą metodą rozpoznania poszczególnych gatunków, ponieważ każdy z nich posiada charakterystyczną kombinację kolorystyczną stopy i pięty. Istnieją również niewielkie różnice we wzorach na karapaksie na tych etapach rozwoju.

Zewnętrze różnice w wyglądzie tych trzech gatunków na etapie osobników dorosłych i prawie dorosłych, mogą być bardziej mylące. Jednakże odróżnienie ich na pewno nie jest niemożliwe. T. stirmi jako dorosłe nie posiadają włoski na swoich rzepkach (zdj. 4), natomiast T. blondi można zidentyfikować po obecności takich włosków na patellae (rys. 5).

Na etapie prawie dorosłego osobnika (1-2 wylinki do dorosłości), T. apophysis (jak T. blondi) posiadają włoski na rzepkach (patellae). Jednakże samice T. apophysis mają dłuższy VI i VII fragment odnóża (zdj. 6) w stosunku do T. stirmi i T. blondi. Mają też nieco inny kształt karapaksu, z widocznie wyższą „trójkątną” jego częścią (łac. caput – trójkątna część karapaksu idąca od fovea i rozszerzająca się ku chelicerom – przy. tłum.).

W tym miejscu, warto wspomnieć, że zarówno dorosłe samice T. blondi i T. stirmi mają znacznie grubsze i solidniejsze uda, natomiast u samic T. apophysis ten fragment odnóży jest bardziej smukły i wydaje się dłuższy. Dorosłe samce T. apophysis można także zidentyfikować po obecności haków goleniowych, czego brak samcom zarówno T. blondi, jak i T. stirmi.

Wnioski

Choć jest to krótki artykuł, mam nadzieję, że niektóre z tych informacji były pokrótce spojrzeniem na naoczne różnice, pomiędzy trzema obecnie opisanymi gatunkami z rodzaju Theraphosa. Oczywiście jest wiele różnic taksonomicznych, jak niewielkie zmiany w kształcie spermatek, bulbusów czy rozmieszczenie organów strydulacyjnych (Rudloff & Weinmann, 2010). Lecz takie aspekty są poruszane bardziej szczegółowo w oficjalnych dokumentach taksonomicznych, które są wymienione poniżej, w bibliografii.

Podziękowania

Chciałbym podziękować Chrisowi Barker’owi i Craig’owi Mackay za korekty tego artykułu oraz Mikhail’owi F. Bugaturov za informacje dotyczące długości życia osobników z rodzaju Theraphosa w hodowlach. Chciałbym również podziękować Chrisowi Barker’owi i Lisie Ashforth za użyczenie mi zdjęć (5 i 6) do powyższego artykułu.

Bibliografia

• Bertani, R. 2001. Revision, cladistic analysis, and zoogeography of Vitalius, Nhandu, and Proshapalopus; with notes on other theraphosine genera (Araneae, Theraphosidae). Arq. Zool., S. Paulo 36: 265-356.
• Latreille, Histoire naturelle générale et particulière des crustacés et insectes. Paris, 7: 144-305.
• Marshall, S. D. and G. W. Uetz. 1990. Incorporation of urticating hairs into silk: A novel defense mechanism in two Neotropical tarantulas (Araneae, Theraphosidae). Journal of Arachnology, 18: 143-149.
• Marshall, S. D. & Uetz, G. W. 1993. The growth and maturation of a giant spider: Theraphosa leblondi (Latreille 1804) (Araneae, Theraphosidae). Revue Arachnologique, 10: 93–103.
• F. Pérez-Miles, S. M. Lucas, P. I. da Silva Jr., and R. Bertani, Systematic revision and cladistic analysis of Theraphosidae (Araneae: Theraphosidae), Mygalomorph, 1: 33–68, 1996.
• Rudloff, J.-P. & D. Weinmann. 2010. A new giant tarantula from Guyana. Arthropoda Sciencia 1(1): 20-38.
• Thorell (1870): On European spiders. Part I. Review of the European genera of spiders, preceded by some observations on zoological nomenclature. Nova Acta reg. Soc. sci. Upsaliae (3) 7: 1-108.
• Tinter, A. 1991. Eine neue Vogelspinne aus Venezuela Pseudotheraphosa apophysis n. gen. n. sp. (Araneae: Theraphosidae: Theraphosinae). Arachnol. Anz. 16: 6-10.

Article has been written with permission from The British Tarantula Society.
All photos are copyrighted to The British Tarantula Society.

Tłumaczenie: Obli

Tekst pochodzi z arachnea.org. Więcej informacji w stopce.

Liczba wyświetleń: 1