Cupiennius salei

Cupiennius salei
(Keyserling, 1877)

Dorosła samica Zdjęcie autorstwa: Wodnik

Dorosły samiec. Zdjęcie autorstwa Wodnik

Spis treści

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Cupiennius salei
Nazwa angielska: Tropical wandering spider / American wandering spider

Wygląd

Średniej wielkości pająk właściwy dorastający do 3 cm długości ciała. Głowotułów wyraźnie spłaszczony a oczy osadzone z przodu jak w przypadku wałęsaków brazylijskich z którymi jest spokrewniony. Młode pajączki wyróżniają się intensywnym pomarańczowym kolorem, który z czasem jednak zanika. Samiczki przyjmują szarą barwę zaś samce stają jasno kremowe.

Długość życia

Pająki te są w stanie dorosnąć w ciągu roku do półtora w zależności od warunków jakie im się zapewni. Samice około trzech lat, przy czym każdy kokon skraca ich życie. Warto dodać, że samiczka jest w stanie zrobić kilka kokonów w ciągu swego życia (3-5). Dodatkowo jeśli samiczka będzie dorosła a nie zostanie dopuszczona to w akcie desperacji może zrobić niezapłodniony kokon, który także wpływa na jej kondycje.

Występowanie i biotop

Pająk występuje w lasach deszczowych Ameryki Południowej. Przesiaduje z reguły w pobliżu miejsc które są naturalnym jego schronieniem jak zakamarki w szczelinach drzew, konary, gałęzie, liście. Nie buduje on bowiem własnych kryjówek czy nor. Prowadzi raczej nocny tryb życia. Potrafi przesiadywać cały czas w jednym miejscu, gdy zgłodnieje dopiero wyrusza na poszukiwanie pożywienia.

Terrarium

Dla dorosłej samicy minimalne wymiary terrarium to 20x20x20. Wskazane jest jednak terrarium większe bowiem jest to pająk skoczny i stosunkowo szybki. Dobrze sprawdzają się także terraria dla pająków nadrzewnych gdzie wysokość jest najdłuższą z długości terrarium. Gatunek ten jest pająkiem nadrzewnym który z reguły przesiaduje na pokrywie pojemnika lub na jednej z jego ścian. Warto jednak zainwestować w większy pojemnik bowiem polowania są bardzo widowiskowe zwłaszcza gdy ofiara dysponuje dużą szybkością lub jest to zwierze latające. Dla małych pajączków w stadiach od L1 można stosować kliszówki lub nawet moczboxy. Dla podrośniętych sztuk stosować można wyższe pojemniki, nawet z pozoru za duże na te pająki. Maluchy bowiem są raczej dość aktywne i będą przemierzały pojemnik w poszukiwaniu pokarmu. Jako podłoże stosować najlepiej włókno kokosowe które dobrze trzyma wilgotność. Co do ozdób można dać kawałki kory na których pająk będzie przesiadywał. Nie potrzebne są żadne kryjówki w stylu kokosów czy „jaskiń”.

Temperatura i wilgotność

Pająk nie jest bardzo wrażliwy pod tym względem i dobrze znosi wahania temperatury od 22 do 30°C, natomiast jest to gatunek który może być dość wrażliwy na zbytnie przesuszenie. Zwłaszcza dotyczy to młodych osobników. Należy więc dbać o to by podłoże było zawsze wilgotne, dbając także aby cyrkulacja powietrza uniemożliwiała osadzanie się dużych ilości wody na ściankach. Często podczas zwilżania można zaobserwować gdy pająk spija wodę wsiąkającą w podłoże. Można więc dodatkowo u dorosłego pająka stosować miseczki z wodą – np. z nakrętki po napojach.
Jeżeli chcesz dowiedzieć się czego używać do ogrzewania i oświetlania w terrarium – przeczytaj ten artykuł: Ogrzewanie i Oświetlenie.

Żywienie

Małe L1 najlepiej karmić jest muszkami owocówkami D.melanogaster lub wylęgiem świerszcza a z czasem D.hydei i wylęgiem małych karaczanów. Można później podawać także muszki z pinek. Larwy pinek czy mącznika są niezbyt chętnie zjadane w młodym wieku. W późniejszych stadiach pająki już nie mają raczej takich problemów. Gdy pająk podrośnie stosować można także świerszcze, muchy czy różne karaczany. Można także podawać pokarm łąkowy należy jednak wziąć pod uwagę jakie wiąże się z tym ryzyko. Kolejna rzecz z tym związana to aby nie podawać zwierząt trujących i szkodliwych (biedronki, biegacze, itd) a także dbać by nie podawać zwierząt objętych ochroną w Polsce. Pająk potrafi radzić sobie ze stosunkowo dużymi ofiarami, a także z powodzeniem poluje na szybkie, skaczące lub latające owady. Jest to bardzo widowiskowe i ciekawe urozmaicenie od bardziej statycznych ptaszników.

Dymorfizm płciowy

C.salei jest gatunkiem u którego dość łatwo i szybko można określić płeć. Możliwe jest to jeszcze w młodym wieku gdy pajączki mają około 1 dc (1 cm długości ciała – a więc liczone bez odnóży). Cechą odróżniającą jest karapaks (głowotułów). U samic jej brzegi ciemnieją zaś u samców robią się jaśniejsze. Dodatkowa cecha odróżniająca to wzorki na odwłoku. Samice są także masywniejsze od samców, którzy są znacznie smuklejszej budowy. Także długość odnóży samców może sprawiać wrażenie dłuższych w stosunku do swego ciała niż u samiczek. Kolor także pozwala określić płeć. Młode osobniki mają bowiem pomarańczowy odcień i dorastając samiczki robią się ciemniejsze przybierając ostatecznie odcień szarości, samce zaś jaśnieją by ostatecznie przybrać kolor kremowy.

Rozmnażanie

Gdy skompletujemy dorosłą parę należy ją nakarmić do syta. Następnie należy upewnić się czy pająki są na pewno dorosłe. Dorosła samica powinna mieć około 3DC. W przypadku samca długość ciała może osiągać podobne rozmiary, jednak jego postura jest znacznie smuklejsza niż u samicy. Także jego odnóża są znacznie dłuższe . Kolejną rzeczą to w pełni wykształcone bulbusy.
Gdy już się upewnimy, że pająki są dorosłe wpuszczamy samca do terrarium samicy. Samiec powinien stosunkowo szybko zainteresować się swoją partnerką a następnie zacząć do niej podchodzić. Po kopulacji samca należy odłowić bowiem samica może go pożreć.

Po kilku tygodniach samica robi kokon który nosi przytwierdzony do odwłoka. Po ok 2-3 tygodniach możemy odebrać samicy kokon jeśli nie chcemy, żeby małe rozeszły się po terrarium. Jeśli nam to nie przeszkadza zostawiamy go samicy i dbamy by wilgotność podłoża była odpowiednia. Gdy wolimy sami się zająć musimy przygotować inkubator który zapewni maluchom wilgotność. Młode wylęgają się po kolejnym tygodniu do dwóch, trzech.

Maluchy należy dość szybko oddzielić od siebie bowiem bardzo chętnie polują na swe rodzeństwo. Nie ma szans więc na hodowlę grupową. A jeśli ktoś taką założy to z kilkunastu osobników zostaną po jakimś czasie ok. 3 które po czasie zjedzą się także wzajemnie.

Po wykluciu się młodych samica przyjmuje pokarm i regeneruje siły by po ok. miesiącu zrobić kolejny kokon. W ciągu swego życia robi ich kilka.

Uwagi

Pająk stosunkowo spokojny, nie wykazujący nawet agresji podczas przekładania. Nie należy jednak go lekceważyć bowiem jest to gatunek szybki i bardzo skoczny. Gatunek ten wybiera raczej ucieczkę niż próbę ukąszenia.
Aktualnie pająk dość łatwo dostępny w handlu. Nawet rozmnażanie stało się łatwiejsze ze względu na to, że stosunkowo młode osobniki łatwo wyseksować i już z pewnym wyprzedzeniem można kompletować parkę. Poza tym za granicą pająk także dość popularny i chętnie hodowlany.
Pająk polecany raczej osobom z pewnym doświadczeniem hodowlanym bowiem jest to gatunek szybki i skoczny. Dodatkowo uwzględnić trzeba jego potencjalną jadowitość a także specjalne wymagania odnośnie karmienia pajączków młodych (L1 -> muszki owocówki). Jeśli jednak ktoś zakupi pająka w stadium ok L6 to w zasadzie do momentu osiągnięcia przez pająka dorosłości powinien przyzwyczaić się do jego szybkości. Jedyne o czym należy pamiętać to to, że jest to zwierze dzikie które należy traktować z odpowiednim szacunkiem i przestrzegając podstawowych zasad zachowania bezpieczeństwa.
Jedyną uwagą odnośnie tego gatunku jest to, że stosunkowo często zdarzają się problemy podczas linienia. Nie jest to jakiś duży procent osobników, ale należy szczególnie uważać na liniejące osobniki. Nie ruszajmy wtedy pojemnika aby pająk nie spadł, ani nie pomagajmy wyjść mu z wylinki. Dodam, że dobrze jest stosować kawałki kory na których pająk może zaczepić się podczas linienia, bowiem jeśli nie znajdzie niczego takiego to zaczepi się na pokrywce lub ściance co zwiększy szanse odklejenia i upadku.

Ocena

(zobacz skalę ocen)jad: 3
szybkość: 4
temperament: 3
trudność hodowli: 2
podatność na błędy hodowców: 2
ocena ogólna: 14
Polecany dla średnio zawansowanych hodowców.

Opracował: Dimitir „Wodnik” Wodniakov

Źródła: