Augacephalus breyeri – ptasznik

Augacephalus breyeri
(Hewitt, 1919)

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Augacephalus breyeri

Wygląd

Dorosła samica osiąga do 5 cm DC (długość ciała), a samiec niecałe 2 cm (ok 18 mm). W ubarwieniu gatunku dominują odcienie złota, beżu, brązu i pomarańczy. Odwłok ptasznika jest beżowy z dużą ilością „cętek”, co tworzy charakterystyczny ornament. Na karapaksie od fovea odchodzą promieniście, we wszystkie strony, złote linie, a wokół oczu jest czarna „maska”. Fovea lekko półokrągłe (zdecydowanie inny kształt niż fovea niż u A. ezendami lub A. junodi). Sternum (mostek) jest czarne, również trochanter (krętarz) i coxa (biodro) po wewnętrznej stronie mają aksamitnie czarny kolor. Sternum (mostek) pokryte charakterystycznymi czarnymi lub pomarańczowymi długimi włoskami – cecha odróżniająca A. breyeri od innych gatunków w obrębie rodzaju. Na mostku są trzy pary sigilla. Wentralna część odwłoka jest jednolicie pomarańczowa (u niektórych osobników można dostrzec lekko jaśniejsza „opaskę”). Widoczne są czarne pasy po wewnętrznej bocznej stronie I i II pary odnóży krocznych. Tarsus (stopa) oraz metatarsus (pięta) I pary odnóży krocznych ma intensywnie pomarańczowy kolor, u nogogłaszczek oraz II, III i IV pary tylko ostatni segment odnóży jest pomarańczowy. Uda i golenie pokryte od spodu dużą ilością jasnych włosków.

Długość życia

Samice żyją prawdopodobnie około 15 lat. Samce po ostatniej wylince żyją około 6 miesięcy.

Występowanie i biotop

RPA: KwaZulu-Natal, Kruger National Park; Mozambik: Maputo; Suazi: Mbuluzi Nature Reserve
Zamieszkują sawanny, a swoje gniazda budują między kamieniami, bądź znajdują wcześniej już wykopane głębokie norki, które stanowią świetną ochronę przed wysokimi temperaturami.
Temperatura oraz opady w ciągu roku ukazane są na wykresach poniżej.
 

Cechy szczególne i ciekawostki

Wcześniej sklasyfikowany jako Pterinochilus breyeri od 2002 roku przeniesiony przez Gallon’a do nowo utworzonego rodzaju Augacephalus. Posiada narządy strydulacyjne typu II. Młode bardzo rzadko pojawiają się w handlu. Można kupić u naszych zachodnich sąsiadów odłowione samice, samców jest zdecydowanie mniej i są trudno dostępne.

Terrarium

Terrariumdla dorosłego osobnika powinno mieć wymiary około 30/30/30 lub 30/20/20 (dł./szer./wys.) cm. Może być otwierane z przodu lub góry. Konieczna jest wentylacja w postaci pasków z nawierconej aluminiowej płytki, ponieważ druciane i plastikowe siatki mogą zostać przegryzione. Jako podłoże można zastosować mieszankę piasku/żwirku i włókna kokosowego.
 

Temperatura i wilgotność

Temperatura około 24-28°C z kilkustopniowymi spadkami nocnymi. Wilgotność około 40-60%.
poziomie 70-80% (szczegółowe dane warunków naturalnych na wykresach powyżej.
Jeżeli chcesz dowiedzieć się czego używać do ogrzewania i oświetlania w terrarium – przeczytaj ten artykuł: Ogrzewanie i Oświetlenie.

Żywienie

Jeżeli chcesz dowiedzieć się czym karmić ptasznika przeczytaj artykuł: Żywienie.

Dymorfizm płciowy

Dorosła samica jest zazwyczaj większa i mocniej zbudowana od samca. Samce mają dłuższe odnóża, narządy kopulacyjne na nogogłaszczkach (tzw. bulbusy) oraz haki na goleniach pierwszej pary odnóży. Posiadanie haków goleniowych odróżnia ten gatunek od Augacephalus junodi. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników po szczegółach budowy płytki i szczeliny płciowej oraz na podstawie wylinki.

Rozmnażanie

Samice powinny być dorosłe po osiągnięciu 4 cm DC. Samce po osiągnięciu dorosłości posiadają narządy kopulacyjne na nogogłaszczkach (tzw. bulbusy) oraz haki na pierwszej parze odnóży krocznych. Posiadanie haków goleniowych odróżnia ten gatunek od Augacephalus junodi.
Brak konkretnych informacji odnośnie rozmnażania. Można jedynie spekulować, że warunki składania kokonu, czas rozwoju nimf i ilość młodych są podobne jak w przypadku Augacephalus ezendami.
Objaśnienia:
fovea – wgłębienie pośrodku karapaksu
sigilla – wcięcia na mostku, punkty zaczepienia wewnętrznych mięśni

Ocena

(zobacz skalę ocen)

jad: 3
szybkość: 3
temperament: 3
trudność hodowli: 3
podatność na błędy hodowców: 4
ocena ogólna: 16
Gatunek polecany dla doświadczonych terrarystów.

Źródła:

• Gallon, R. C. 2010. On some Southern African Harpactirinae, with notes on the eumenophorines Pelinobius muticus Karsch, 1885 and Monocentropella Strand, 1907 (Araneae, Theraphosidae). Bulletin of the British Arachnological Society 12: 201-232 [p. 218].
• Gallon, R. C. 2001. Revision od the Ceratogyrus spp. Formerly Included in Coelogenium (Araneae: Theraphosidae, Harpactirinae). Mygalomorph 2: 1-20 [p. 6, f. 10-17].
• http://www.the-t-store.co.uk/
• http://www.baboonspiders.de/
• http://www.sanparks.org/

Opracowanie: Obli
Zdjęcia: Robak

Tekst pochodzi z arachnea.org. Więcej informacji w stopce.

Liczba wyświetleń: 8