1 gwiazdka2 gwiazdki3 gwiazdki4 gwiazdki5 gwiazdek (6 votes, average: 5,00 out of 5)
Loading...
39
2

Brachypelma spp. – pająki z rodzaju brachypelma

Spis treści

Brachypelma spp. – pająki z rodzaju brachypelma

 

Systematyka

Animalia » Eumetazoa » Arthropoda » Chelicerata » Arachnida » Araneae » Opisthothelae » Mygalomorphae » Theraphosidae » Brachypelma

Królestwo (regnum): Animalia (zwierzęta)
–Podkrólestwo (subregnum): Eumetazoa (tkankowce właściwe)
—–Typ (phylum): Arthropoda (stawonogi)
——-Podtyp (subphylum): Chelicerata (szczękoczułkowce)
———Gromada (classis): Arachnida (pajęczaki)
————-Rząd (ordo): Araneae (pająki)
Podrząd (subordo): Mesothelae
Rodzina (familia): Liphistidae Thorell, 1869
Podrząd (subordo): Opisthothelae
Sekcja (infraordo): Mygalomorphae
Rodzina (familia): Theraphosidae
Podrodzina (subfamilia): Theraphosinae
Brachypelma Simon, 1891 (21 gatunków/species)
albiceps Pocock, 1903 Meksyk
albopilosum Valerio, 1980 Costa Rica  -> uwaga przeniesiony do rodzaju Titlocatl
andrewi Schmidt, 1992
angustum Valerio, 1980 Costa Rica
annitha Tesmoingt, Cleton & Verdez, 1997 Meksyk
auratum Schmidt, 1992 Meksyk
aureoceps Chamberlin, 1917 USA
baumgarteni Smith, 1993 Meksyk
boehmei Schmidt & Klaas, 1993 Meksyk
embrithes Chamberlin & Ivie, 1936 Panama
emilia White, 1856 Meksyk
epicureanum Chamberlin, 1925 Meksyk
fossorium Valerio, 1980 Costa Rica
hamorii Tesmoingt, Cleton & Verdez, 1997 Meksyk
kahlenbergi Rudloff, 2008 Meksyk
klaasi Schmidt & Krause, 1994 Meksyk
sabulosum F. O. P.-Cambridge, 1897 Guatemala
schroederi Rudloff, 2003 Meksyk
smithi F. O. P.-Cambridge, 1897 Meksyk
vagans Ausserer, 1875 Meksyk  -> uwaga przeniesiony do rodzaju Titlocatl
verdezi Schmidt, 2003 Meksyk

Gatunki w rodzaju Brachypelma ssp.

Brachypelma albiceps

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Brachypelma albiceps

Nazwa polska: brak
Inne nazwy: Mexican Golden Redrump

Wygląd

Dorosła samica tego gatunku osiąga około 6-7 cm samego ciała, rozpiętość odnóży sięga 14-15 cm. Samiec stosunkowo mniejszy. Uda i odwłok pająka są czarne. Karapaks jest bardzo jasny na tle ciała – w kolorze kremowym lub podpalanego beżu. Odwłok dość gęsto porośnięty grubymi, karminowymi włoskami. Dalsze segmenty nóg także są czarne, wyraźnie widoczny jest jednak metaliczno-granatowy połysk.

Rozpoznawanie płci

Samica mocniej zbudowana od samca, choć często o mniejszej rozpiętości odnóży. Samiec ma haki na goleniach pierwszej pary nóg i narządy kopulacyjne na nogogłaszczkach. Ubarwienie obu plci zbliżone. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników po szczegółach budowy płytki i szczeliny płciowej.

Długość życia

Samice dożywają 15-18 lat, samce po ostatniej wylince żyją około 12 miesięcy.

Występowanie i biotop

Pająk ten zamieszkuje północny Meksyk oraz Arizone. Żyje w norkach, które znajdzie lub wykopie.

Rozmnażanie

Trudne ze względu na powolny wzrost oraz małe rozpowszechnienie w hodowlach. Często samica po udanej kopulacji nie buduje kokonu. Zazwyczaj kopulują chętnie, choć zaraz po kopulacji samica może stać się agresywna w stosunku do samca. Aby tego uniknąć należy umożliwić samcowi szybką ucieczkę. Samica znosi jaja najczęściej po 5-8 miesiącach od kopulacji. Kokon zawiera około 500-700 jak, młode wylęgają się po 5-7 tygodniach. Samodzielnymi pająkami stają się po kolejnych 50-60 dniach.

Cechy szczególne i ciekawostki

Łagodnie usposobiony ptasznik, zaniepokojony wyczesuje włoski parzące z odwłoka, które wbijają się w skórę i przy poruszaniu podrażniają nerwy wywołując swędzenie. Jad B. albiceps składa się z toksyn białkowych, który jest porównywalny z jadem pszczoły, dlatego też nie stanowi zagrożenia dla człowieka. Jednak osoby uczulone, mogą wpaść w wstrząs anafilaktyczny, który może pociągnąć za sobą bardziej negatywne skutki. Po ugryzieniu najlepiej jest wypić wapno i udać się do lekarza. Gatunek ten znajduje się na liście CITES.

Ocena (zobacz skalę ocen)

  • jad: 1
  • szybkość: 1
  • temperament: 1
  • trudność hodowli: 2
  • podatność na błędy hodowców: 3
  • ocena ogólna: 8

Polecany dla początkujących, bądź nieco już doświadczonych hodowców.

Opis gatunku Brachypelma albiceps

Tliltocatl (Brachypelma) albopilosum

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Brachypelma albopilosum
Nazwa polska: Ptasznik kędzierzawy
Inne nazwy: Kędzior ; Curlyhair

Wygląd

Samiczki tego gatunku dorastają do 8 cm ciałka i 15-16cm rozpiętości odnóży. Samce nieco mniejsze(ok. 6-7cm ciałka) i smuklejsze. Nogi i odwłok koloru kruczo-czarnego z dodatkiem połysku metalicznego granatu na dalszych częściach nóg. Karapaks koloru brązowego z jaśniejszymi elementami. Pająk ten jest bujnie owłosiony. Na nogach i odwłoku występują długie, rude włoski, które czasami mogą być w kolorze jasnego pomarańczu.

Rozpoznawanie płci

Samiczki są większe i masywniejsze od samców. Dorosłe samce posiadają haki na goleniach pierwszej pary odnóży oraz narządy kopulacyjne (tzw. bulbusy) na nogogłaszczkach. Ubarwienie obu płci zbliżone. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników po szczegółach budowy płytki i szczeliny płciowej.

Długość życia

Samice dożywają nierzadko 20 lat. Samce żyją około roku po ostatniej wylince.

Występowanie i biotop

W naturalnym środowisku Ptasznika Kędzierzawego możemy spotkać na terenach Honduras, Gwatemali, Panamy
i Kostaryki. Zamieszkuje górskie i wilgotne lasy tropikalne.

Rozmnażanie

Rozmnażanie tego gatunku należy do jednych z najprostszych. Jest to jeden z najczęściej rozmnażanych ptaszników. Chętnie kopulują, ale po ,,akcie” samica może być agresywna w stosunku do samca. Samica znosi jaja najczęściej po 4-7 miesiącach po zapłodnieniu. Kokon zawiera około 700-1000 jaj, młode wylęgają się po 3-4 tygodniach, pająkami stając się po kolejnych 25-40 dniach.

Cechy szczególne i ciekawostki

Najtańszy i najczęściej spotykany ptasznik w hodowli. Bardzo spokojny i słabo jadowity. Najczęściej polecany początkującym hodowcom na pierwszego pająka. Gatunek ten znajduje się na liście CITES.

Ocena (zobacz skalę ocen)

  • jad: 1
  • szybkość: 1
  • temperament: 1
  • trudność hodowli: 1
  • podatność na błędy hodowców: 1
  • ocena ogólna: 5

Jeden z najłatwiejszych w hodowli gatunków. Polecany dla początkujących hodowców.

Opis gatunku Brachypelma albopilosum

Brachypelma angustum

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Brachypelma angustum

Nazwa polska: brak
Inne nazwy: Costa Rican red

Wygląd

Ptaszniki z tego gatunku osiągają ok 7 cm samego ciała, rozpiętość odnóży sięga do 15-16 cm. Ptasznik bardzo podobny do B. vagans. Nogi oraz odwłok są hebanowo czarne, włoski na odwłoku grube, koloru czerwonego, jednak mają mniej intensywny kolor niż u Brachypelmy vagans. Karapaks koloru kremowego z odcieniami brązu.

Rozpoznawanie płci

Samica mocniej zbudowana od samca, choć często o mniejszej rozpiętości odnóży. Samiec ma haki na goleniach pierwszej pary nóg i narządy kopulacyjne na nogogłaszczkach. Ubarwienie obu płci zbliżone. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników po szczegółach budowy płytki i szczeliny płciowej.

Długość życia

Samica w odpowiednich warunkach może przeżyć więcej niż 20 lat, samiec zdecydowanie krócej około rok od ostatniej wylinki.

Występowanie i biotop

Zamieszkuje wilgotne lasy tropikalne na terenach od południa Meksyku poprzez Amerykę środkową do Ameryki południowej.

Rozmnażanie

Bardzo proste. Zazwyczaj kopulują łatwo, choć po zakończeniu godów samica może być agresywna w stosunku do samca. Należy, więc umożliwić mu ucieczkę. Samica znosi jaja najczęściej po 4-7 miesiącach po zapłodnieniu. Kokon zawiera zazwyczaj 500-1000 jaj, młode wylęgają się po 3-4 tygodniach, pająkami stają się po kolejnych 25-40 dniach.

Cechy szczególne i ciekawostki

Brachypelma angustum nie posiada jadu niebezpiecznego dla człowieka. Tak jak wszystkie inne ptaszniki z rodzaju Brachypelma został objęty Konwencją Waszyngtońską (CITES).

Ocena (zobacz skalę ocen)

  • jad: 1
  • szybkość: 1
  • temperament: 2
  • trudność hodowli: 1
  • podatność na błędy hodowców: 1
  • ocena ogólna: 6

Polecany dla początkujących hodowców.

 

Brachypelma annitha

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Brachypelma annitha

Nazwa polska: -brak-
Inne nazwy: Mexican Giant Redknee

Wygląd

Dorosłe samice dorastają do 7-8 cm długości ciała i 15 cm rozpiętości odnóży. Samce nieco mniejsze. Brachypelma annitha jest pająkiem niezwykle podobnym do znacznie popularniejszej w hodowlach Brachypelmy smithi. Karapaks jest czarny, na krawędziach przechodzi w kolor przytłumionej pomarańczy. Odwłok jest jednolicie czarny, wyrastają z niego jednak pojedyncze rude włoski. Rzepki B. annithy mają kolor czerwono-pomarańczowy. Jest to szczegół, który odróżnia ja od B. smithi, której rzepki nie mają aż tak intensywnego, mocno wpadającego w czerwień koloru. Golenie są czarne w górnej części a ciemnopomarańczowe w dolnej. Stopy oraz pięty są czarne. Młode osobniki, niepozorne, szaro-brązowe z czarną plamką na odwłoku.

Rozpoznawanie płci

Samica jest masywniej zbudowana od samca. Dorosły samiec ma zazwyczaj dłuższe i smuklejsze odnóża. Na goleniach pierwszej ich pary znajdują się haki służące do przytrzymywania chelicerów samicy w czasie kopulacji. Na końcach nogogłaszczek po ostatniej wylince pojawiają się także narządy kopulacyjne – bulbusy. Ubarwienie obu płci praktycznie jednakowe. Płeć można rozpoznawać już u niedorosłych pająków na podstawie budowy płytki i szczelinki płciowej.

Długość życia

Samice dożywają około 20 lat. Samce giną maksymalnie rok po ostatniej wylince.

Występowanie i biotop

Brachypelma annitha jest pająkiem Nowego Świata. Spotkać ją można w Meksyku, gdzie zasiedla tereny półpustynne.

Rozmnażanie

Rozmnażanie Brachypelmy annitha nie należy do łatwych. W związku z małym rozpowszechnieniem tego gatunku w hodowlach problemem jest skompletowanie pary w odpowiednim wieku. Do rozmnażania nadają się starsze samice – 4-5 letnie. Młodszym bardzo rzadko zdarza się zrobić kokon, nawet po udanej kopulacji. Sama kopulacja przebiega zazwyczaj bezproblemowo, partnerzy nie przejawiają względem siebie agresji. Po 4-9 miesiącach samica składa kokon, który zawiera 500-800 jaj. Po 5-6 tygodniach wylęgają się nimfy, które stają się samodzielnymi pająkami po kolejnych 40-50 dniach.

Cechy szczególne i ciekawostki

B. annitha jest rzadkim gatunkiem w hodowlach; jest tez drogim pająkiem. Jak wszystkie Brachypelmy ma spokojny charakter. Oczywiście może się nam trafić agresywny osobnik, ale prawdopodobieństwo tego jest na prawdę niewielkie. Ugryzienia praktycznie się nie zdażają. Zaniepokojony pająk może jednak wyczesać z odwłoka włoski parzące. B. annitha jest objęta Konwencją Waszyngtońską (II załącznik CITES).

Ocena (zobacz skalę ocen)

  • jad: 1
  • szybkość: 1
  • temperament: 1
  • trudność hodowli: 2
  • podatność na błędy hodowców: 2
  • ocena ogólna: 7

Gatunek dobry do hodowli już przez początkujących hodowców.

Opis gatunku Brachypelma annitha

Brachypelma auratum

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Brachypelma auratum

Nazwa polska: -brak-
Inne nazwy: Mexican flameknee

Wygląd

Ptaszniki z tego gatunku osiągają ok 7 cm samego ciała, rozpiętość odnóży sięga do 15-16 cm. Ładny pająk. Uda i odwłok są kruczo-czarne; ten ostatni porastają dość gęsto grube, jasno-rude włosy. Karapaks w centralnym jego miejscu przyjmuje kolor czarny (barwa występuje w postaci plamy lub charakterystycznej strzałki na wysokości oczu, skierowanej ku odwłokowi); na obrzeżach karapaksu pojawia się kolor podpalanego jasnego brązu. Na rzepkach pająka występują podłużne, jaskrawe, czerwono-pomarańczowe plamy otoczone (szczególnie u spodu) kremową obwódką. Golenie pająka są prawie w całości czarne; u spodu jedynie ponownie widnieje kremowy pasek – tak samo jest w przypadku pięt. Stopy czarne. Na goleniach można także dostrzec bardzo słabo widoczne szare (podłużne w stosunku do nóg), podwójne linie.

Rozpoznawanie płci

Samica mocniej zbudowana od samca, choć często o mniejszej rozpiętości odnóży. Samiec ma haki na goleniach pierwszej pary nóg i narządy kopulacyjne na nogogłaszczkach. Ubarwienie obu płci zbliżone. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników po szczegółach budowy płytki i szczeliny płciowej.

Długość życia

Samica w odpowiednich warunkach może przeżyć więcej niż 20 lat, samiec zdecydowanie krócej około rok od ostatniej wylinki.

Występowanie i biotop

W naturze można go spotkać na terenach wyżynnych Meksyku, zamieszkuje tereny suche.

Rozmnażanie

Stosunkowo trudniejsze niż u innych Brachypelm. Nie zawsze można łatwo skompletowaną parę, ze względu na niezbyt dużą powszechność w hodowli. Samica powinna mieć, co najmniej 4-5 lat, gdyż młodsze prawie nigdy nie robią kokonu po kopulacji. Sam akt płciowy przebiega zazwyczaj spokojnie i bez problemu. Kokon jest budowany po 4-9 miesiącach. Najczęściej zawiera 600-800 jaj. Młode wylęgają się po ok.5-6 tygodniach i stają się pajączkami po kolejnych 45-55 dniach.

Cechy szczególne i ciekawostki

Brachypelma auratum nie posiada jadu niebezpiecznego dla człowieka. Tak jak wszystkie inne ptaszniki z rodzaju Brachypelma został objęty Konwencją Waszyngtońską (CITES).

Ocena (zobacz skalę ocen)

  • jad: 1
  • szybkość: 1
  • temperament: 1
  • trudność hodowli: 2
  • podatność na błędy hodowców: 3
  • ocena ogólna: 8

Polecany dla początkujących hodowców, lecz już mających jakieś doświadczenie z innymi pająkami.

Opis gatunku Brachypelma auratum

 

Brachypelma boehmei

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Brachypelma boehmei
Nazwa polska: Ptasznik czerwononogi
Inne nazwy: Mexica Fireleg Tarantula

Wygląd

Dorosła samica tego gatunku osiąga około 7-8 cm samego ciała, rozpiętość odnóży sięga 15-16 cm. Samiec stosunkowo mniejszy, około 6 cm ciała. Odnóża wraz z karapaksem pokryte intensywną pomarańczą. Wyjątkiem są hebanowe uda ptasznika, stopy oraz odwłok, na którym znajdują się pomarańczowe szczecinki.

Rozpoznawanie płci

Samiczki są większe i masywniejsze od samców. Dorosłe samce posiadają haki na goleniach pierwszej pary odnóży oraz narządy kopulacyjne (tzw. bulbusy) na nogogłaszczkach. Ubarwienie obu płci zbliżone. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników po szczegółach budowy płytki i szczeliny płciowej.

Długość życia

Samice dożywają 20 lat, samce żyją około 4-5 lat.

Występowanie i biotop

Gatunek Brachypelma boehmei występuje na Kostaryce, w Panamie, Brazylii, Gwatemali i Hondurasie. Na wolności występuje w środowisku półpustynnym.

Rozmnażanie

Średnio trudne. Samica powinna mieć, co najmniej 4-5 lat, gdyż młodsze prawie nigdy nie robią kokonu po kopulacji. Sam akt płciowy przebiega zazwyczaj spokojnie i bez problemu. Po kopulacji należy umożliwić samcowi ucieczkę, gdyż samica może być agresywna. Kokon jest budowany po 4-9 miesiącach. Najczęściej zawiera 600-800 jaj. Młode wylęgają się po ok.5-6 tygodniach i stają się pajęczkami po kolejnych 40-50 dniach.

Cechy szczególne i ciekawostki

Łagodnie usposobiony ptasznik, zaniepokojony wyczesuje włoski parzące z odwłoka, które wbijają się w skórę i przy poruszaniu podrażniają nerwy wywodując swędzenie.  Jad B. boehmei składa się z toksyn białkowych, który jest porównywalny z jadem pszczoły, dlatego też nie stanowi zagrożenia dla człowieka. Jednak osoby uczulone, mogą wpaść w wstrząs anafilaktyczny, który może pociągnąć za sobą bardziej negatywne skutki. Po ugryzieniu najlepiej jest wypić wapno i udać się do lekarza. Gatunek ten znajduje się na liście CITES.

Ocena (zobacz skalę ocen)

  • jad: 1
  • szybkość: 1
  • temperament: 1
  • trudność hodowli: 2
  • podatność na błędy hodowców: 2
  • ocena ogólna: 7

Gatunek polecany dla początkujących hodowców.

Opis gatunku Brachypelma boehmei

Brachypelma emilia

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Brachypelma emilia
Nazwa polska: brak
Inne nazwy: Mexican True Red Leg

Wygląd

Ptaszniki z tego gatunku osiągają około 5 – 6 cm samego ciała, rozpiętość odnóży sięga do 13-14 cm. Jest to pięknie wybarwiony pająk. Można spotkać kilka charakterystycznych wybarwień, od żółtego po jasno pomarańczowy. W tych kolorach wybarwiona jest środkowa część nóg ptasznika, oraz część karapaksu, na którym możemy zauważyć charakterystyczną czarną strzałkę. Odwłok czarny, z grubymi w zależności od odmiany pomarańczowymi lub żółtawymi włoskami.

Rozpoznawanie płci

Samica mocniej zbudowana od samca, choć często o mniejszej rozpiętości odnóży. Samiec ma haki na goleniach pierwszej pary nóg i narządy kopulacyjne na nogogłaszczkach. Ubarwienie obu płci zbliżone. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników po szczegółach budowy płytki i szczeliny płciowej.

Długość życia

Samica w odpowiednich warunkach może przeżyć więcej niż 20 lat, samiec krócej około rok od ostatniej wylinki.

Występowanie i biotop

W naturze można go spotkać na terenach Meksyku, Panamy, Kostaryki, zamieszkuje tereny półpustynne oraz wilgotne lasy tropikalne.

Rozmnażanie

Nieco trudniejsze niż u innych Brachypelma. Samica powinna mieć, co najmniej 4-5 lat, gdyż młodsze prawie nigdy nie robią kokonu po kopulacji. Sam akt płciowy przebiega zazwyczaj spokojnie i bez problemu. Po kopulacji należy umożliwić samcowi ucieczkę, gdyż samica może być agresywna. Kokon jest budowany po 4-9 miesiącach. Najczęściej zawiera 500-800 jaj. Młode wylęgają się po ok.5-6 tygodniach i stają się pajączkami po kolejnych 40-50 dniach.

Cechy szczególne i ciekawostki

Brachypelma emilia nie posiada jadu niebezpiecznego dla człowieka. Tak jak wszystkie inne ptaszniki z rodzaju Brachypelma został objęty Konwencją Waszyngtońską (CITES).

Ocena (zobacz skalę ocen)

  • jad: 1
  • szybkość: 1
  • temperament: 1
  • trudność hodowli: 2
  • podatność na błędy hodowców: 2
  • ocena ogólna: 7

Polecany dla początkujących hodowców.

Opis gatunku Brachypelma emilia

Tliltocatl (Brachypelma) epicureanum

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Brachypelma epicureanum
Nazwa polska: -brak-
Inne nazwy: Yucatan rustrump

Wygląd

Dorosłe samice tego gatunku mierzą około 7-8 cm ciała, a z rozpostartymi odnóżami 12 cm . Dominującym kolorem ubarwienia tego ptasznika jest czerń. Zarówno karapaks, odnóża jak i odwłok są czarne. Dodatkowo dwa ostatnie mają słabo widoczny granatowy połysk. Odwłok porośnięty gęsto jasno-rudymi włoskami.

Rozpoznawanie płci

Samica mocniej zbudowana od samca, choć często o mniejszej rozpiętości odnóży. Samiec ma haki na goleniach pierwszej pary nóg i narządy kopulacyjne na nogogłaszczkach. Ubarwienie obu płci zbliżone. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników po szczegółach budowy płytki i szczeliny płciowej.

Długość życia

Samice tego gatunku dożywają nawet do 17 lat, samce natomiast giną 2-3 lata po ostatniej wylince.

Występowanie i biotop

W naturze można go spotkać w lasach tropikalnych Meksyku(głównie obszar Półwyspu Jukatan) w znalezionych lub wykopanych norkach.

Rozmnażanie

Jedynym problemem przy kopulacji może być trudność ze skompletowaniem pary. Ptaszniki chętnie kopulują. Niewykluczone, że samica może być agresywna w stosunku do samca, lecz takie wypadki nie zdarzają się często. Po 4-8 miesiącach samica składa kokon, z którego po kolejnym miesiącu wylęga się od 700 do 900 młodych, które po 30-40 dniach stają się samodzielnymi pająkami.

Cechy szczególne i ciekawostki

Gatunek łagodny, nie sprawiający trudności w hodowli. Objęty Konwencją Waszyngtońską (CITES).

Ocena (zobacz skalę ocen)

  • jad: 1
  • szybkość: 1
  • temperament: 2
  • trudność hodowli: 1
  • podatność na błędy hodowców: 1
  • ocena ogólna: 6

Polecany dla początkujących hodowców.

Opis gatunku Brachypelma epicureanum

Brachypelma klaasi

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Brachypelma klaasi
Nazwa polska: -brak-
Inne nazwy: Mexican pink

Wygląd

B. klaasi dorasta do 7-8 cm długości ciała przy rozpiętości odnóży 15-16 cm. Karapaks i odwłok pająka są czarne, lecz mogą mieć odcień bardzo ciemnego brązu. Na odwłoku obserwujemy ponadto rzadkie rudawe włoski. Uda oraz stopy są takiego samego koloru jak karapaks i odwłok. Pozostałe segmenty odnóży są koloru jasno brązowego. Młode szaro-beżowe z czarną plamką na odwłoku.

Rozpoznawanie płci

Samica mocniej zbudowana od samca, choć często o mniejszej rozpiętości odnóży. Samiec ma haki na goleniach pierwszej pary nóg i narządy kopulacyjne na nogogłaszczkach. Ubarwienie obu płci zbliżone. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników po szczegółach budowy płytki i szczeliny płciowej.

Długość życia

Samice tego gatunku dożywają 15-18 lat, natomiast samce giną około roku po ostatniej wylince.

Występowanie i biotop

Nowy Świat; Meksyk i Gwatemala. Biotopem B. klaasi są wilgotne lasy, gdzie zamieszkuje norki, które znajdzie lub wykopie.

Rozmnażanie

Brachypelma klaasi jest dość trudnym gatunkiem do rozmnożenia. Małe rozpowszechnienie w hodowlach powodują, iż ciężko skompletować parę w odpowiednim wieku. Ponadto samice często nie budują kokonu. Kopulacja przebiega przeważnie bezproblemowo, jednak po jej zakończeniu samica bywa agresywna w stosunku do samca. Trzeba zapewnić mu możliwość ucieczki zaraz po kopulacji. Kokon budowany jest po 5-8 miesiącach od zapłodnienia i zawiera 600-700 jajek. Młode wykluwają się po 5-6 tygodniach, a pająkami stają się po 45-55 dniach.

Cechy szczególne i ciekawostki

B. klaasi jak wszystkie Brachypelmy jest spokojnym pająkiem. Może się nam trafić agresywny osobnik, ale prawdopodobieństwo tego jest bardzo małe. Ugryzienia praktycznie się nie zdarzają. Zaniepokojony pająk może jednak wyczesać z odwłoka włoski parzące. Brachypelma klaasi jest objęta Konwencją Waszyngtońską (II załącznik CITES).

Ocena (zobacz skalę ocen)

  • jad: 1
  • szybkość: 1
  • temperament: 1
  • trudność hodowli: 2
  • podatność na błędy hodowców: 3
  • ocena ogólna: 8

Polecany, początkującym hodowcom.

Opis gatunku Brachypelma klaasi

Brachypelma schroederi

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Brachypelma schroederi (Rudloff, 2003)
Nazwa polska: brak

Wygląd

Odwłok czarny z rzadkimi dodatkami czerwonawych włosków. Karapaks jednolity w jasnobrązowym odcieniu, odnóża czarne przechodzące od kolana do stopy w kolor popielaty.
Samice osiągają wielkość 7-8cm samego ciała i do 16cm wraz z odnóżami.

Rozpoznawanie płci

Samica mocniej zbudowana od samca, choć często o mniejszej rozpiętości odnóży. Samiec ma haki na goleniach pierwszej pary nóg i narządy kopulacyjne na nogogłaszczkach. Ubarwienie obu plci zbliżone. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników po szczegółach budowy płytki i szczeliny płciowej.

Występowanie i biotop

Pająk ten zamieszkuje Meksyk. Żyje w norkach, które znajdzie lub wykopie.

Rozmnażanie

Trudne ze względu na małe rozpowszechnienie w hodowlach. Zazwyczaj kopulują chętnie, choć zaraz po kopulacji samica może stać się agresywna w stosunku do samca. Aby tego uniknąć należy umożliwić samcowi szybką ucieczkę.

Cechy szczególne i ciekawostki

Zaniepokojony wyczesuje włoski parzące z odwłoka, które wbijają się w skórę i przy poruszaniu podrażniają nerwy wywołując swędzenie. Jad B. schroederi składa się z toksyn białkowych, który jest porównywalny z jadem pszczoły, dlatego też nie stanowi zagrożenia dla człowieka. Jednak osoby uczulone, mogą wpaść w wstrząs anafilaktyczny, który może pociągnąć za sobą bardziej negatywne skutki. Po ugryzieniu najlepiej jest wypić wapno i udać się do lekarza. Gatunek ten znajduje się na liście CITES.

Ocena (zobacz skalę ocen)

  • jad: 1
  • szybkość: 2
  • temperament: 2
  • trudność hodowli: 1
  • podatność na błędy hodowców: 2
  • ocena ogólna: 8

Polecany dla początkujących, bądź nieco już doświadczonych hodowców.

Opis gatunku Brachypelma schroederi

Brachypelma hamorii

W przygotowaniu

Brachypelma smithi

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Brachypelma smithi
Nazwa polska: Ptasznik czerwonokolanowy
Inne nazwy: Mexican Redknee

Wygląd

Dorosła samica tego gatunku osiąga około 7-8 cm samego ciała, rozpiętość odnóży sięga 17 cm. Samiec stosunkowo mniejszy. Uda i odwłok pająka są czarne, odwłok miejscami pokryty włoskami podchodzące pod rudy kolor. Karapaks na wysokości oczu i centralnie jest czarny, na obrzeżach przechodzi w podpalany pomarańcz. Rzepki są mieszanką czerwieni, jaskrawej pomarańczy oraz żółci. Goleń w górnej części jest czarna, w dolnej jest tego samego koloru, co rzepka, choć bardziej wyblakłego. Na piętach można zaobserwować ten sam schemat, co na goleniach jednakże kolory są mniej znaczące.

Rozpoznawanie płci

Dorosła samica zazwyczaj większa i mocniej zbudowana od samca. Samce mają dłuższe odnóża, narządy kopulacyjne na nogogłaszczkach (tzw. bulbusy) oraz haki na goleniach pierwszej pary nóg. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników po szczegółach budowy płytki i szczeliny płciowej oraz na podstawie wylinki.

Długość życia

Samice dożywają 20 lat, samce po ostatniej wylince żyją około 24 miesięcy.

Występowanie i biotop

Występuje głównie na terenach Meksyku. Na wolności można go spotkać ukrytego w norach w środowisku półpustynnym, oraz na sawannach.

Rozmnażanie

Średnio trudne. Samica powinna mieć, co najmniej 4-5 lat, gdyż młodsze prawie nigdy nie robią kokonu po kopulacji. Sam akt płciowy przebiega zazwyczaj spokojnie i bez problemu. Po kopulacji należy umożliwić samcowi ucieczkę, gdyż samica może być agresywna. Kokon jest budowany po 4-9 miesiącach. Najczęściej zawiera 600-900 jaj. Młode wylęgają się po ok.5-6 tygodniach i stają się pajączkami po kolejnych 45-55 dniach.

Cechy szczególne i ciekawostki

Łagodnie usposobiony ptasznik, zaniepokojony wyczesuje włoski parzące z odwłoka, które wbijają się w skórę i przy poruszaniu podrażniają nerwy wywołując swędzenie. Jad B. smithi składa się z toksyn białkowych, który jest porównywalny z jadem pszczoły, dlatego też nie stanowi zagrożenia dla człowieka. Jednak osoby uczulone, mogą wpaść w wstrząs anafilaktyczny, który może pociągnąć za sobą bardziej negatywne skutki. Po ugryzieniu najlepiej jest wypić wapno i udać się do lekarza. Ugryzienie przez tego ptasznika, zdarza się równie rzadko, co wcale, ptasznik ten jest z natury bardzo płochliwy i woli uciec do nory, niż ukąsić. Jako, że jest pięknie ubarwiony, w naturalnym środowisku można go spotkać rzadko, został wytępiony poprzez masowy odłów z jego terenów naturalnych na potrzeby rynku terrarystycznego. Głównie osobniki tego gatunku pochodzą z hodowli prywatnych. Gatunek ten znajduje się na liście CITES.

Ocena (zobacz skalę ocen)

  • jad: 1
  • szybkość: 1
  • temperament: 1
  • trudność hodowli: 2
  • podatność na błędy hodowców: 2
  • ocena ogólna: 7

Gatunek łatwy w hodowli, polecany dla początkujących hodowców.

Opis gatunku Brachypelma smithi

Tliltocatl (Brachypelma) vagans

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Brachypelma vagans
Nazwa polska: Ptasznik czerwonoodwłokowy
Inne nazwy: Mexican Redrump

Wygląd

Ptaszniki te dorastają do 6-7cm ciałka i 10-12cm rozpiętości odnóży. Samiec mniejszy i smuklejszy od samicy. Nogi, karapaks i odwłok pająka są koloru mocnej czerni. Odwłok porasta duża ilość krwistoczerwonych włosków. Na dalszych segmentach odnóży można dostrzec lekki połysk turkusu (tudzież szarości).

Rozpoznawanie płci

Samice masywniejsze od samców jednak często o mniejszej rozpiętości odnóży. Dorosłe samce posiadają haki goleniowe na pierwszej parze odnóży oraz narządy kopulacyjne (tzw. bulbusy) na nogogłaszczkach. Ubarwienie obu płci zbliżone. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników po szczegółach budowy płytki i szczeliny płciowej.

Długość życia

Samiczki tego gatunki dożywają nierzadko 20 lat. Samce giną po ok. pół roku po ostatniej wylince.

Występowanie i biotop

Gatunek ten, w naturalnym środowisku, zamieszkuje tereny Meksyku i Gwatemali gdzie zamieszkuje znalezione przez siebie kryjówki w lasach tropikalnych.

Rozmnażanie

Bardzo proste – kopulują łatwo, lecz po stosunku samica może być agresywna w stosunku do samca. Samica znosi jaja najczęściej po 4-8 miesiącach po zapłodnieniu. Kokon zawiera około 700-900 jaj, młode wylęgają się po 3-4 tygodniach, pająkami stając się po kolejnych 30-40 dniach.

Cechy szczególne i ciekawostki

Jest to jeden z najłatwiej dostępnych gatunków. Ogólnie mówi się, że jest najagresywniejszą z Brachypelm, co jest jednak cechą osobniczą. Gatunek ten objęty jest Konwencją Waszyngtońską(CITES)

Ocena (zobacz skalę ocen)

  • jad: 1
  • szybkość: 1
  • temperament: 2
  • trudność hodowli: 1
  • podatność na błędy hodowców: 1
  • ocena ogólna: 6

Gatunek prosty w hodowli, polecany dla początkujących hodowców.

Opis gatunku Brachypelma vagans

Tliltocatl (Brachypelma) verdezi

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Brachypelma verdezi
Nazwa polska: -brak-
Inne nazwy: Mexican Rose Grey

Wygląd

Ptaszniki te dorastają do 6-7 cm długości ciała oraz około 15 cm rozpiętości odnóży. Karapaks Brachypelmy verdezi ma kolor głębokiego brązu. Na wysokości oczu widnieje charakterystyczna ciemniejsza strzałka.. Odwłok porastają gęste jasno-rude włosy. Odnóża czarne, porośnięte rzadko jaśniejszymi włoskami. Na wysokości rzepki i goleni widać biegnące wzdłuż odnóża równoległe ciemnobrązowe pasy. Młode, jak u innych Brachypelm beżowo-szarawe z czarną plamą na odwłoku.

Rozpoznawanie płci

Samica jest mocniej zbudowana niż samiec. Dorosły samiec ma zazwyczaj dłuższe i smuklejsze odnóża. Na goleniach pierwszej ich pary znajdują się haki, którymi samiec przytrzymuje chelicery samicy w trakcie kopulacji. Na końcach nogogłaszczek po ostatniej wylince pojawiają się także narządy kopulacyjne – bulbusy. Ubarwienie obu płci praktycznie jednakowe, choć samiec jest nieco ciemniejszy. Płeć można rozpoznawać już u niedorosłych pająków na podstawie budowy płytki i szczelinki płciowej.

Długość życia

Samice żyją zazwyczaj 15-18 lat. Samce nie dłużej niż rok po ostatniej wylince.

Występowanie i biotop

Jak inne Brachypelmy występuje w Nowym Świecie. Można ja spotkać na Kostaryce, w Panamie, Brazylii, Meksyku. Żyje w wilgotnych lasach, w znalezionych lub samodzielnie wykopanych norkach.

Rozmnażanie

Brachypelma verdezi jest dość trudnym gatunkiem do rozmnożenia. Długi okres, jaki potrzebują te ptaszniki, aby osiągnąć dojrzałość płciową oraz niezbyt duże rozpowszechnienie w hodowlach powoduje, iż ciężko skompletować parę w odpowiednim wieku. Ponadto samice często nie budują kokonu. Kopulacja przebiega przeważnie bezproblemowo, jednak po jej zakończeniu samica może być agresywna w stosunku do samca, także trzeba zapewnić mu możliwość ucieczki. Kokon budowany jest po 4-7 miesiącach od zapłodnienia i zawiera 500-700 jajek. Młode wykluwają się po 5-6 tygodniach a pająkami stają się po 40-50 dniach.

Cechy szczególne i ciekawostki

Brachypelma verdezi nie jest zazwyczaj pająkiem agresywnym, choć można trafić na takiego osobnika. Zazwyczaj, gdy poczuje się zagrożona wyczesuje z odwłoka włoski parzące. Jest objęta Konwencją Waszyngtońską (II załącznik CITES).

Ocena (zobacz skalę ocen)

  • jad: 1
  • szybkość: 1
  • temperament: 2
  • trudność hodowli: 2
  • podatność na błędy hodowców: 2
  • ocena ogólna: 8

Polecany dla początkujących, bądź nieco już doświadczonych hodowców.

Opis gatunku Brachypelma verdezi

 

Terrarium

Terrarium dla dorosłego osobnika powinno mieć wymiary około 30/30/25(dł./szer./wys.) cm. Może byż otwierane z przodu lub góry. Konieczna jest wentylacja w postaci pasków z nawierconej aluminiowej płytki. Druciane i plastikowe siatki nie są najlepszym rozwiązaniem, gdyż mogą zostać przegryzione.

Jako podłoża używamy kwaśnego torfu, włókna kokosowego lub ich mieszanki. Powinniśmy zapewnić pająkowi kryjówkę, którą można zrobić z łupiny kokosa lub doniczki.

Młode osobniki trzymamy w pudełkach po kliszy lub pojemnikach na mocz. Wraz ze wzrostem przekładamy je do coraz większych „terrariów”. Hodowcy stosują z powodzeniem pudełka po sałatkach, czekoladkach, wacikach do uszu, pojemniki na żywność różnych rozmiarów itp. Popularne są także faunaboxy, które dość tanio można dostać w sklepach zoologicznych.

Terrarium powinno być ustawione z dala od kaloryfera, głośników, wszelkich sprzętów powodujących drgania, w miejscu spokojnym, gdzie nie będzie narażone na bezpośrednie działanie promieni słonecznych, stracenie z półki lub potłuczenie.

Polecane żywe rośliny do terrarium:

-Anthurium
-Aphelandra
-Caladium
-Ficus
-Bromelia
-storczyki
-bambus
-begonie
-paprocie
-sansewieria

Ogrzewanie i oświetlenie

Do ogrzania terrarium można użyć żarówki lub kabla grzewczego. Większość hodowców wybiera to pierwsze rozwiązanie, gdyż żarówka poza funkcją grzewczą oświetla także terrarium. Przeważnie zaleca się stosowanie żarówek o mocy 15-25W. Można oczywiście zastosować mocniejszą – wszystko zależy jak daleko od terrarium umieszczone jest źródło ciepła (unikamy montowania promienników w terrarium z uwagi na możliwość poparzenia naszego pająka). Żarówka nie ma możliwości regulacji a podłączenie jej pod termostat nie wydaje się rozsądnym rozwiązaniem. Trzeba, więc metodą prób i błędów tak dobrać moc żarówki oraz tak ustawić odległość by temperatura utrzymywała się na żądanym poziomie. Żarówka może być zwykła, biała lub czerwona, której stosowanie jest wskazane szczególnie nocą. Czerwone światło jest niewidoczne dla ptaszników i możemy je bez kłopotu obserwować w porze ich największej aktywności.

Jeśli zdecydujemy się na użycie kabla grzewczego powinniśmy zaopatrzyć się w termostat. Sam kabel możemy zamontować pod terrarium, za jego ścianką lub wmontować go w nią (w przypadku, gdy np. ozdabiamy ją korkiem, zaprawą z kamieniami itp.). Nie powinno się umieszczać kabla bezpośrednio w terrarium. Moc 25W jest zupełnie wystarczająca.

Należy pamiętać by zapewnić pająkowi miejsca o różnych temperaturach. Jedna część terrarium powinna być mocniej ogrzewana by zwierzę samo mogło wybrać, jakie warunki są dla niego w danej chwili najlepsze.

Temperatura i wilgotność

Temperatura powinna wahać się w granicach 25-27°C. W nocy wskazane jest obniżanie jej o parę stopni (jednak nie powinna spadać poniżej 20°C). Wilgotność niezbyt wysoka 60-75%.

Żywienie

Młode karmimy wylęgiem świerszcza, małymi karaczanami, krojonymi mącznikami, oraz pinkami, którym przed podaniem zgniatamy główki by nie zakopywały się w podłoże. Wraz ze wzrostem ptasznika podajemy coraz większy pokarm pamiętając by nie był on większy niż ciało pająka. Dorosłym osobnikom podajemy wszelkiego rodzaju bezkręgowce odpowiedniej wielkości – mączniki, karaczany, świerszcze, szarańczę, drewnojady. Raz na jakiś czas można podać mysiego oseska. Kręgowce powinny jednak stanowić dodatek i urozmaicenie, a nie podstawę diety. Można podawać także samodzielnie złapane owady. Odławiać je należy w miejscach gdzie nie są one narażone na działanie spalin, oprysków z pól oraz wszelkich innych zanieczyszczeń. Należy wystrzegać się owadów mogących zrobić pająkowi krzywdę, oraz potencjalnie trujących (gąsienice, pluskwiaki itp.). Najlepsze są przedstawiciele prostoskrzydłych – szarańczaki, pasikoniki, świerszcze.

 

 

Porównanie

Statystyki tworzone na bazie doświadczeń Użytkowników Serwisu Arachnea. Jeżeli posiadasz inne informacje i uważasz, że powinny zostać tu uwzględnione, to skontaktuj się niezwłocznie z naszym Zespołem.

Brachypelma Max. DC Max. rozp. odnóży Dł. życia samicy Śr. wielkość kokonu Trudność rozmnażania Popularnosc w hodowlach
Brachypelma albiceps 7 cm 15 cm 18 lat 500-700 Trudne 3
Tliltocatl (Brachypelma) albopilosum 8 cm 16 cm 20 lat 700-1000 Bardzo łatwe 5
Brachypelma angustum 7 cm 16 cm 20 lat 500-1000 Bardzo łatwe 3
Brachypelma annitha 8 cm 15 cm 20 lat 500-800 Trudne 3
Brachypelma auratum 7 cm 16 cm 20 lat 600-800 Średnio trudne 4
Brachypelma boehmei 8 cm 16 cm 20 lat 600-800 Średnio trudne 4
Brachypelma emilia 6 cm 14 cm 20 lat 500-800 Średnio trudne 4
Tliltocatl (Brachypelma) epicureanum 8 cm 12 cm 17 lat 700-900 Średnio trudne 3
Brachypelma klassi 8 cm 16 cm 18 lat 600-700 Trudne 3
Brachypelma hamorii 8 cm 17 cm 20 lat 600-900 Średnio trudne 4/5
Brachypelma smithi 8 cm 17 cm 20 lat 600-900 Średnio trudne 1
Tliltocatl (Brachypelma) vagans 7 cm 12 cm 20 lat 700-900 Bardzo łatwe 5
Tliltocatl (Brachypelma) verdezi 7 cm 15 cm 18 lat 500-700 Trudne 2

 

Popularnosc: 1 – rzadko spotykany ; 2 – sporadycznie spotykany ; 3 – spotykany w hodowlach ; 4 – czesto spotykany ; 5 – bardzo czesto spotykany.

 

Ochrona CITES

Ogólnie o CITES

Konwencja o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (ang. Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora, CITES), Konwencja Waszyngtońska – międzynarodowy układ kontrolujący handel różnymi gatunkami roślin i zwierząt oraz wytworzonymi z nich produktami.

Konwencja została podpisana 3.03.1973 roku, natomiast weszła w życie 1.07.1975 roku.

Głównym celem tego traktatu jest kontrola, redukcja lub całkowita eliminacja handlu gatunkami, których liczba lub stan sugerują, że dalsza ich eksploatacja w naturalnym środowisku byłaby szkodliwa dla przetrwania tego gatunku.

Konwencja CITES przyczyniła się m.in. do całkowitego zakazu handlu rogami nosorożców czy ciosami słoni. Obecnie stronami CITES jest 175 państw (w tym Polska). Konwencja ta reguluje przemieszczenie przez granice państwowe ponad 34 tys. gatunków: ponad 5000 gatunków zwierząt i ponad 29000 gatunków roślin, ujętych w trzech załącznikach do Konwencji (stan na lipiec 2009).

W Unii Europejskiej przepisy CITES są implementowane przez Rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi oraz przez kilka powiązanych z nim rozporządzeń Komisji.

Polskim organem zarządzającym CITES jest Minister Środowiska, a polskim organem naukowym – Państwowa Rada Ochrony Przyrody.

CITES w Terrarystyce

Nad tym jeszcze pracujemy…

Występowanie

MEKSYK

Charakterystyka
Powierzchnia Meksyku wynosi 1 958 201 km2. Najwyższe zniesienie Citalaltepelt 5699m, najdłuższa rzeka Rio Grande (odcinek) 2100km. Meksyk zajmuje górzysty i geologiczny pomost lądowy łączący Północną i Południową Amerykę, a rozciągający się między Oceanem Spokojnym a Zatoką Meksykańską. Kraj bogaty jest w zasoby mineralne; posiada największe na świecie złoża złota srebra, duże złoża miedzi, cynku i ołowiu; w ostatnim okresie zaczął także rozwijać przemysł wytwórczy, wykorzystujący duże zasoby ropy naftowej, gazu ziemnego i energii wodnej oraz tanią siłę roboczą.

Występowanie na kuli ziemskiej.
Jest to kraj położony w Ameryce Północnej.

Klimat
Klimat zmienia się wraz z szerokością geograficzną i wysokością terenu nad poziomem morza. Na północy duże opady i duże różnice temperatur sprzyjają rozwojowi pustyń. Na południu większość opadów występuje maj-sierpień. Roczna suma opadów wzrasta w kierunku południowo-wschodnim, osiągając maksimum nad Zatoką Meksykańską i na samym południu kraju. Równiny nabrzeżne oraz podnóża Sierra Madre leżą w strefie gorącej- tierra caliente, gdzie temperatura jest wysoka przez cały rok. Między sierpniem a październikiem obszary te znajdują się na szlaku huraganów znad Zatoki Meksykańskiej oraz Oceanu Spokojnego. Powyżej 1000m występuje strefa umiarkowana- tierra temp lada, która obejmuje większą część środkowego płaskowyżu. Na obszarze Mesy Centralnej, wznoszącej się na ogół 2000m, występuje strefa zimna, gdzie panuje klimat chłodny – tierra fria. Powyżej 4000m rozciąga się strefa mroźna – tierra helada, gdzie temperatura nigdy nie wzrasta powyżej 10°C.

Temperatura

Różnice temperatur w wilgotniejszych i tropikalnych częściach Meksyku są niewielkie (rzadko przekraczają 5°C pomiędzy najgorętszym i najcieplejszym miesiącem). Okres zimowy można tu raczej zdefiniować jako porę deszczową. Na klimat w tym regionie największy wpływ ma położenie nad poziomem morza a poszczególne strefy klimatyczne ułożone są południkowo. Na wysokościach od 0 do 900 m temperatury są wysokie, obszary te są określane nazwą tierra caliente.

Opady
Meksyk ze względu na dużą rozciągłość szerokości geograficznej i zróżnicowanie topograficzne cechuje się dużą różnorodnością klimatyczną. Ponad połowa kraju znajduje się pod zwrotnikiem Raka. W rejonach tych wilgotne i morskie masy powietrza znad Zatoki Meksykańskiej, Morza Karaibskiego i Pacyfiku są ściągane przez niskie ciśnienie atmosferyczne. Są one głównym źródłem opadów, których szczyt przypada na okres od maja do sierpnia. Zarówno wschodnie, jak i zachodnie wybrzeże jest narażone na często występujące tam huragany (w szczególności w sierpniu i w październiku). Północna część kraju, ze swoimi pustyniami i półpustyniami, nie obfituje w opady, co jest spowodowane głównie przez wyż baryczny panujący nad Pacyfikiem.

Charakterystyczne gatunki roślin
Na pustyniach w północnej części Meksyku dominuje uboga roślinność pustynna z trawami, krzewami i sukulentami w wyższych partiach. No południu osadnictwo zniszczyło większość pierwotnych lasów, przetrwały jedynie stanowiska drzew iglastych w górach, w zachodniej części kraju. Na płaskowyżu w środkowej części kraju dominuje roślinność trawiasta. Na wschodzie, rosną lasy wietrznie zielone, a wyżej w górach -wilgotne lasy górskie. Na południowym zachodzie, na wybrzeżu Oceanu Spokojnego, rosną lasy wietrznie zielone częściowo tracące liście w porze suchej.

Charakterystyczne gatunki zwierząt
W wilgotnych lasach południa schronienie znalazło wiele gatunków zwierząt m.in. małpy, papugi, jaguary, tapiry i mrówkojady. Na północy i na płaskowyżu środkowej części kraju zwierzęta hodowane przez człowieka zajęły miejsce gatunków naturalnych. Na pustyniach i stepach wciąż występują pancerniki, jelenie, puma i kojot. Morza przybrzeżne obfitują w ryby.

Zamieszkujące gatunki Brachypelm:
– albiceps
– annitha
– auratum
– baumgarteni
– boehmei
– emilia
– epicureanum
– hamorii
– kahlenbergi
– klaasi
– schroederi
– hamorii
– smithi
– vagans
– verdezi

PANAMA

Charakterystyka
Powierzchnia Panamy wynosi 77 082km2. Najwyższe zniesienie Wulkan Baru 3475m. W zachodniej części kraju wznoszą się góry Serania Tabasara, opadające ku wąskim pasom nizin nabrzeżnych. Na południu łączy się z nimi górzysty półwysep Azuero. Również dwa łańcuchy górskie we wschodniej części kraju biegną równolegle do wybrzeża. Obniżenie zapadliskowe między górami wschodnimi i zachodnimi wykorzystano do przekopania kanału Panamskiego, łączącego Morze Karaibskie i Ocean Spokojny.

Występowanie na kuli ziemskiej
Panama, położona jest lądowym moście łączącym Amerykę Północną i Południową.

Klimat
Panama leży w strefie klimatu równikowego, wybitnie wilgotnego, z 2-3°Cowymi wahaniami temperatury w ciągu roku. W górach jest trochę chłodniej. Na stokach zawietrznych występuje wyraźna pora sucha. Większość powierzchni kraju pokrywają lasy równikowe, obszary suchsze- lasy podrównikowe zrzucają liście w porze suchej.

Temperatura

Średnia temperatura miesięczna: 26–28°C na nizinach i ok. 17–10°C w górach.

Opady
Obszar Panamy jest położony w strefie aktywnej sejsmicznie. Klimat równikowy, na pn. wybitnie wilgotny (opady całoroczne, do 4000 mm), na pd. wilgotny (opady gł. w półroczu letnim, 1500–2500 mm rocznie).

Charakterystyczne gatunki roślin
Roślinność charakterystyczna do danego klimatu.

Charakterystyczne gatunki zwierząt
Świat zwierzęcy reprezentują różnorodne gatunki ptaków (m.in. papugi, tukany, kolibry) oraz węże, jaszczurki, pancerniki, małpy.

Zamieszkujące gatunki Brachypelm
-embrithes

KOSTARYKA

Charakterystyka
Powierzchnia Kostaryki wynosi 51 060km2. Największy szczyt Chirripo 3820m. Kostaryka jest krajem górzysto-wyżynnym. Teren wznosi się łagodnie od nizin nabrzeżnych nad Morzem Karaibskim ku górzystemu wnętrzu. Od granicy z Nikaragurą ciągną się góry Cordillera de Guanacaste, w których wznoszą się cztery duże wulkany. Łączą się one z wyższym łańcuchem Cordillera Central. Między tymi dwoma łańcuchami a pasmem Cordillera de Talmanca wznoszącym się na południowym wschodzie, lezy Dolina (Meseta) Centralnego, ze stolica kraju – San Jose. Jest to obszar aktywny sejsmicznie. Wzdłuż wybrzeża ciągną się piaszczyste plaże.

Występowanie na kuli ziemskiej
Kostaryka leży na przesmyku środkowoamerykańskim, graniczy z Nikaraguą i z Panamą.

Klimat
Kostaryka leży w strefie klimatu Podrównikowego. Na wybrzeżu pacyficznym zaznacza się wyraźna pora sucha, podczas gdy na nizinach nad Morzem Karaibskim wysokie opady występują przez cały rok. Oba te obszary porastają bogate lasy równikowe.

Temperatura

W dużej mierze temperatury w Kostaryce zależą od położenia oraz wysokości nad poziomem morza. Najcieplejszymi miesiącami w roku są marzec, kwiecień i maj, a najzimniejszymi grudzień, styczeń i luty (spowodowane są chłodnymi wiatrami z północy). Średnie temperatury dla Mesety Centralnej wynoszą 22°C. Temperatury wybrzeży są z reguły o 10°C wyższe niż w centrum kraju i wahają się w granicach od 28-37°C (przy czym najwyższe są na wybrzeżu pacyficznym). Największe dzienne wahania temperatur zdarzają się podczas pory suchej, kiedy przejrzyste niebo nocą ułatwia wypromieniowywanie ciepła. W porze deszczowej noce są z reguły cieplejsze, a nagromadzone ciepło „przytrzymywane” jest przez chmury.

Opady
W Kostaryce zdarza się, że przez piętnaście dni z rzędu wartość opadów może wynieść 70 % opadów w roku. Strona atlantycka kraju dostaje najwięcej deszczy w okresie od grudnia do stycznia (deszcze padają tam w zasadzie przez cały rok, niekiedy przez kilka dni z rzędu). Strona pacyficzna natomiast przez pięć miesięcy od grudnia do kwietnia praktycznie ich nie doznaje. Ogólnie w porze deszczowej, najwięcej deszczy odnotowuje się w miesiącach od września do listopada, a najmniej w czerwcu, lipcu i sierpniu. (Okres tych 90 dni nazywany jest „małym latem”). Ze względu na nieustanne pasaty wiejące znad Morza Karaibskiego, strona atlantycka kraju otrzymuje dwa razy więcej deszczy od pacyficznej.

Średnia, roczna wartość opadów dla całego kraju wynosi 2.500 mm. Generalnie, najwięcej opadów w Kostaryce otrzymują tereny położone na wysokości 1200 metrów nad poziomem morza. Największe wartości opadów zarówno w ciągu dnia jak i roku otrzymują obszary wokół wulkanu Orosi oraz miejscowość Tapanti. Małe wewnętrzne deszcze objawiają się natomiast w nawet najsuchsze dni w lasach deszczowych. Dzieje się tak w wyniku kondensacji na chłodnych liściach pary wodnej.

Charakterystyczne gatunki roślin
Roślinność charakterystyczna do danego klimatu.

Charakterystyczne gatunki zwierząt
W Kostaryce występuje wiele ogromna rozmaitość gatunków ptaków, owadów i gadów oraz północno- i południowoamerykańskich ssaków.

Zamieszkujące gatunki Brachypelm
– albopilosum
– angustum
– fossorium

GWATEMALA

Charakterystyka
Powierzchnia Gwatemali wynosi 108 889km2, najwyższy szczyt to Tajumulco 4220m, najdłuższa rzeka Motagua 550km. Środkową część kraju przecinają dwa główne łańcuchy górskie biegnące równolegle do wybrzeża od południowego Meksyku po Salwador. Schodża one stromo ku wąskim pasą nizin nabrzeżnych. Pasmo północne, Alto cuchumatanes jest starsze i bardziej zerodowane. W paśmie młodszym, Sierra Madre, wznoszą się 33 wulkany, w tym 3 czynne. Urodzajne gleby tego obszaru rozwinęły się na podłożu popiołów wulkanicznych. Na północy góry opadają ostrą krawędzią w kierunku rozległej zalesionej niziny Peten i wybrzeży Zatoki Honduraskiej.

Występowanie na kuli ziemskiej
Od zachodu i północy Gwatemala graniczy z Meksykiem, od wschodu z Belize, od południowego wschodu z Hondurasem i Salwadorem.

Klimat
W Gwatemali występuje klimat gorący z wyraźną porą deszczową. W górach klimat staje się chłodniejszy, po stronie dowietrznej bardziej wilgotny.

Charakterystyczne gatunki roślin
Na północy kraju rosną bogate lasy równikowe, w których spotyka się dęby, kauczukowce, drzewa iglaste. Wzdłuż wybrzeży występują zarośla mangarowe.

Charakterystyczne gatunki zwierząt
Typowymi zwierzętami lądowymi spotykanymi tutaj są: jaguary, małpy, pekari. Wodnymi zaś krokodyle i manat. Żyje tu ogromne bogactwo gatunków ptaków.

Zamieszkujące gatunki Brachypelm
-sabulosum

Tekst pochodzi z arachnea.org. Więcej informacji w stopce.

Liczba wyświetleń: 39

2 thoughts on “Brachypelma spp. – pająki z rodzaju brachypelma

Post Comment

Wykryto AdBlock! Wyłącz AdBlock, aby kontynuować korzystanie ze strony. Prawy górny róg przeglądarki.