Loading...Clubiona stagnatilis
(Kulczyński, 1897)
Nazwa: Clubiona stagnatilis
Rodzina: Clubionidae
Wygląd
Charakterystyczny dla całej rodziny aksamitnikowatych wygląd tych pająków: sylwetka i ubarwienie; pozwala już na pierwszy rzut oka rozróżnić je od innych rodzin. C. stagnatilis jest pająkiem dorastającym przeciętnie do ok. 13mm. Odwłok: podłużny, jajowaty, zwłaszcza w przypadku dobrze odżywionych osobników; szaro-beżowy jednak nie ciemny ale jasny; matowy z racji krótkich włosków porastających; delikatny, niewyraźny wzór układający się w cienki pas poprzecinany również subtelnymi, delikatnymi pręgami. Charakterystyczne długie kądziołki przędne, w pozycji spoczynkowej lekko odstające ukośnie od siebie – stożkowate (w obrębie rodziny Gnaphosidae kądziołki są walcowate i odstają wyraźnie ukośnie). Głowotułów: beżowy/brązowy, nieprzeświecający; eliptyczny, ze znacznie wysklepionym wzgórkiem ocznym jednak słabo „oddzielony” od pozostałej części karapaksu. Oczy ułożone specyficznie: 2 rzędy. Pierwszy (dolny) rząd poziomo, następny zgodnie z linią wzgórka ocznego jednak oczy niejako pomiędzy dolnymi – wysunięte w stosunku do oczu dolnego rzędu. środkowe pary oczu obu rzędów tworzą trapez. Odnóża: Matowe, wyraźnie segmentowane, dość masywne, szaro-beżowe; char. budowa odcinka stopowego tworząca poduszeczki przylgowe, dzięki którym pająk może poruszać się sprawnie po wyjątkowo gładkich powierzchniach, takich jak szkło. Szczękoczułki wielkie, ciemne (czarne lub szaro-czarne), skierowane pionowo do dołu.
Występowanie i biotop
Europa (Wyłączając Płw. Iberyjski i południową część Europy), Azja (Syberia). Gatunek występuje w obszarach klimatu zmiennego z wyraźną porą zimną (zima). Od Francji, przez Belgię, Danię, Szwecję, Finlandię, Niemcy, Polskę, Czechy, Słowację, także na Węgrzech do Syberii.
Przede wszystkim nad brzegami wód, w wysokiej roślinności, zwłaszcza trawach (kwitnących lub nasiennych) i trzcinach, także w niskich wilgotnych zaroślach i ogólnie bagnistych miejscach. Dość rzadki, ale najczęściej po prostu niezauważany.
Biologia
Spotykany przede wszystkim latem, można przypuszczać, że trwa wtedy także pora godowa. Najczęściej można je spotkać w sierpniu/wrześniu, nieopodal trzciny. Tworzy aksamitne oprzędy, wielkości 2-3cm, z pergaminowej pajęczyny, w których spędza dnie. Samiec wyszukuje oprzęd samicy. Po kopulacji samica tworzy wewnątrz oprzędu kokon jajowy, którego troskliwie strzeże. Może być wtedy zdolna do kąsania w obronie kokonu.
Poluje aktywnie nocą poszukując zdobyczy poza oprzędem. Pokarm stanowić drobne owady. Może być szybki.
Oprzęd tworzony jest na oparciu liścia trzciny, zginanego za pomocą pajęczyny w odpowiedni sposób: tak aby powstała komora, która zostanie zamknięta – a uprzednio wymoszczona pajęczyną. Także między piórkowatymi nasiniącymi się szczytami traw i trzcin.
Hodowla
Ze względu na delikatność i specyficzność gatunek nie nadaje się do domowej hodowli.
Tekst pochodzi z arachnea.org. Więcej informacji w stopce.
Liczba wyświetleń: 2
