Loading...Idiothele mira
(Gallon, 2010)
Samica I. mira. Zdjęcia autorstwa Chad Campbell.
Dorosły samiec. Zdjęcia autorstwa krzeszola.
Nazewnictwo
Nazwa łacińska: Idiothele mira
Nazwa angielska: Bluefoot Baboon
Wygląd
Samice osiągają około 4 cm ciała, są większe i masywniej zbudowane od samców. W ubarwieniu dorosłych osobników dominuje kolor złotawy. Na ciemnym karapaksie od thoracic fovea (wgłębienie w karapaksie, od wewnątrz tworzy tergal apodeme) promieniście rozchodzą się złote pasy, obrzeża karapaksu również są złote. Na odwłoku „nakrapiane” są czarne i szare plamki, które tworzą ornament charakterystyczny dla większości gatunków ze starego kontynentu. Cechą odróżniającą dorosłe samce od samic jest mniej intensywny, błękitny kolor tarsus (stopa) i metatarsus (pięta). Chelicera (chlicery), trochanter (krętarz), femur (udo), patella (rzepka) i tibia (goleń) są jasnobrązowe. Sternum (mostek), brzuszna część coxa (biodro) oraz trochanter (krętarz) są ciemnobrązowe, a wręcz czarne.
Charakterystyczne niebieskie końcówki odnóży – samica I. mira. Zdjęcia autorstwa Chad Campbell.
Długość życia
Brak konkretnych danych. Gatunek zbyt młody w domowych hodowlach by przyjąć jakiekolwiek wiarygodne, uśrednione informacje.
Występowanie i biotop
Zamieszkuje Południową Afrykę, głównym środowiskiem życia Idiothele mira są sawanny oraz gęste lasy. W naturze kopie nory pomiędzy krzewami oraz kamieniami, a wejścia do gniazd nie są widoczne – są zabudowane „klapkami”. Idiothele mira można zaobserwować w rezerwatach Ndumo i Tembe Elephant w Republice Południowej Afryki.
Klimat Tembe Elephant Park można określić jako ciepły (a nawet gorący), wilgotny i subtropikalny, z zimą bardziej suchą od lata. Opady deszczu mogą jednak występować przez okres całego roku. Roczna suma opadów to ok. 721,5 mm. Jest to wynik podobny do sumy rocznych opadów na większości terenów RPA. Temperatura w Tembe Elephant Park wynosi od 4°C do maksymalnie 45°C. Wilgotność powietrza jest stosunkowo wysoka ze względu na bliską odległość od wybrzeża (ok. 50 km).
Obie lokalizacje występowania I. mira dzieli odległość ok. 20 km.
Informacje, uwagi, cechy szczególne
i spostrzeżenia hodowców
Pająk prowadzi podziemny tryb życia jest bardzo szybki, podczas zagrożenia nie ustępuje napastnikowi. Cechą specyficzną u tego pająka jest budowanie nory z „klapką” najczęściej jest to prosty korytarz bez rozgałęzień z norą na końcu. Za dnia mało aktywny. Nie figuruje się na liście CITES.
Terrarium
Terrariumdla dorosłego osobnika powinno mieć wymiary około 20/20/30 (dł./szer./wys.) cm. Jeżeli chcesz dowiedzieć się więcej przeczytaj artykuł: Terrarium dla ptasznika podziemnego.
Temperatura i wilgotność
Temperatura w terrarium powinna wynosić około 25-28°C w dzień zaś w nocy ok. 20°C. Wilgotność powinna utrzymywać się na poziomie około 70%. Jeżeli chcesz dowiedzieć się czego używać do ogrzewania i oświetlania w terrarium – przeczytaj ten artykuł: Ogrzewanie i Oświetlenie.
Żywienie
Jeżeli chcesz dowiedzieć się czym karmić ptasznika przeczytaj artykuł: Żywienie.
Dymorfizm płciowy
Samice są masywniejsze od samców, ich tarsus i metatarsus ma bardziej wyrazisty błękitny kolor. Dorosłe osobniki płci męskiej, mają dłuższe odnóża, na pierwszej ich parze pojawiają się haki, zaś na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne – bulbusy. Rozpoznanie płci jest możliwe juz u niedorosłych osobników, po szczegółach budowy płytki płciowej (epigynum) lub z wylinki.
Rozmnażanie
Z Węgierskiego raportu dotyczącego rozmnożenia Idiothele mira wynika, że samica utworzyła kokon po trzech tygodniach, a został on odebrany i otwarty po kolejnych dwóch tygodniach. W kokonie były nimfy II które na następny dzień przeszły wylinki. Na początku sierpnia 2011 roku pająki przeszły wylinki na L1. W kokonie było 27 sztuk. Samice najprawdopodobniej nie są agresywne w stosunku do samców. W środowisku naturalnym samce dojrzewają w styczniu.
Ocena
jad: 4
szybkość: 4
temperament: 3
łatwość hodowli: 2
podatność na błędy hodowców: 2
ocena ogólna: 15
Polecany dla doświadczonych terrarystów. Ze względu na siłę jadu oraz szybkość.
Źródło:
- Gallon, R.C. 2010. On some Southern African Harpactirinae, with notes on the eumenophorines Pelinobius muticus Karsch, 1885 and Monocentropella Strand, 1907 (Araneae, Theraphosidae).; Bull. Br. arachnol. Soc. 15(2): 29-48.
- Norman I. Platnick – The World Spider Catalog
- http://arcanaspider.com.pl
- http://www.baboonspiders.de
- doświadczenia własne oraz zagranicznych hodowców
Opracowanie: k0szmar
Poprawki: Obli
Tekst pochodzi z arachnea.org. Więcej informacji w stopce.
Liczba wyświetleń: 4
