Kokony i potomstwo dwóch gatunków z rodzaju Grammostola ze środkowej Argentyny

Kokony i potomstwo dwóch gatunków z rodzaju Grammostola ze środkowej Argentyny
Kokony i potomstwo dwóch gatunków z rodzaju Grammostola (Araneae: Theraphosidae) ze środkowej Argentyny

Ferretti, Nelson¹, Pompozzi, Gabriel² & Copperi, Sofía²
¹Centro de Estudios Parasitológicos y de Vectores CEPAVE (CCT- CONICET- La Plata) (UNLP), La Plata, Argentina, nferretti@conicet.gov.ar
²Departamento de Biología, Bioquímica y Farmacia, Universidad Nacional Del Sur, Bahía Blanca, Argentina, sofia.copperi@uns.edu.ar, gabrielpompozzi@conicet.gov.ar
Luty 2012, BTS 27 (2)

Ptaszniki wyróżniają się odrębną historią i ścieżką ewolucji różniącą się od innych pająków, czego przykładem jest długość życia niektórych gatunków – żyją nawet od 15 do 30 lat, a co za tym idzie, potrzebują około 5-6 lat na osiągnięcie dojrzałości płciowej (Main 1978, Vincent 1993). Większość gatunków jest bardzo dobrze przystosowana do warunków panujących w ich środowisku, prowadzą osiadły tryb życia (Main 1987, Vincent
1993, Coyle & Icenogle 1994). Cechy charakterystyczne takie jak: długi okres dojrzewania, specyfika środowiska w którym żyją, która nie pozwala na rozprzestrzenianie się gatunku oraz małe obszary, w których gatunki egzystują niemal idealnie, tworzą nam listę cech gatunków podatnych na wyginięcie (McKinney 1997). Zrozumienie ekologii i biologii ptaszników jest niezbędne do zachowania gatunku, naturalne populacje mogą być zagrożone niekorzystnymi zmianami w ich środowisku oraz odłowami w celach zarobkowych (Costa & Pérez-Miles 2002).

Zdjęcie 1: Biotop samicy Grammostola doeringi w Bahía Blanca. © Ferretti

Przedstawiciele rodziny ptasznikowatych są zazwyczaj dużymi i długo żyjącymi osobnikami. Podczas kilku ubiegłych dziesięcioleci stały się popularnymi zwierzakami domowymi w wielu krajach. Kilkanaście dokumentów raportuje różne aspekty ich biologii (Costa & Pérez-Miles 1992, 2002; Pérez-Miles & Costa 1992; Marshall & Uetz 1993; Schillington & Verrell 1997; Huber 1998; Janowsky-Bell & Horner 1999; Locht et al. 1999; Punzo & Henderson 1999; Yañez et al. 1999; Ferretti & Pérez-Miles 2011). Tylko jeden z nich dostatecznie dokładnie opisuje wykluwanie się młodych u gatunków z rodzaju Grammostola (Panzera et al. 2009), a kilka z nich opisuje zachowanie i rozprzestrzenianie się młodych po opuszczeniu kokonu (Reichling 2000, Shillington & McEwen 2006).

Zdjęcie 2: Kryjówka samicy Grammostola doeringi. © Ferretti.

Dwa gatunki ptaszników zamieszkują południe Buenos Aires w Argentynie : Grammostola doeringi (Holmberg, 1881) oraz Grammostola vachoni Schiapelli & Gerschman, 1961. Grammostola doeringi (zdj. 1) bez problemu może być znaleziona w okolicach Bahia Blanca. Gdzie zamieszkuje nory wykopane w polach (zdj. 2). Natomiast Grammostola vachoni chętniej zamieszkuje norki wykopane pod kamieniami (zdj. 3) w górach w północnej i środkowej Argentynie (Ferretti & Ferrero 2008). Dorosłe samice trzymają się wykopanych przez siebie norek można je znaleźć w nich lub tuż obok. Gatunek ten jest często spotykany w górzystych terenach Sierra de la Ventana. Ostatnimi czasy analiza danych wykazała, że można doszukać się pokrewieństwa pomiędzy gatunkami, dlatego też prace na temat izolowania się od siebie gatunków wciąż są ulepszane. Co więcej, oba gatunki mają ten sam okres godowy (od października do grudnia). Celem badań jest zaprezentowanie wstępnych spostrzeżeń na temat ulepszania się obu gatunków, każdy na swój sposób.

Zdjęcie 3: Samiec Grammostola vachoni w płytkie norce. Kamień, pod którym jest wykopana kryjówka, został zabrany. © Ferretti.

Zachowania pająków w laboratorium

Samice trzymane były w laboratorium Zoología de Invertebrados II, Universidad Nacional del Sur. Ptaszniki przetrzymywano osobno w szklanych okrągłych pojemnikach o średnicy 13 cm lub prostokątnych o wymiarach 30x14x15 cm. Zaopatrzone były w podłoże oraz wodę, karmione były, według upodobania, karaczanami (Blattela germanica) oraz larwami mącznika.
Młode zamieszkiwały plastikowe pojemniki o średnicy 3 cm i wysokości 5 cm, z zapasem podłoża oraz nasączoną wodą watą, karmione termitami. Temperatura w pomieszczeniu podczas rozmnażania wynosiła 26.7°±1.52°C.

Obserwacje

Zaobserwowaliśmy budowę dwóch kokonów u samic Grammostola doeringi : pierwszy 19 grudnia, a drugi 22 grudnia 2009 (czyli latem, według południowego klimatu). Obie samice złożyły kokon w laboratoryjnych warunkach. Budowa kokonu w laboratorium wymagała pokrycia wszystkich ścianek pojemnika (o średnicy 13 cm) pajęczyną (zdj. 4). Samice opiekował się młodymi trzymając kokon pod sobą (zdj. 5). Pajączki z pierwszego kokonu wykluły się 62 dni po złożeniu, natomiast w drugim przypadku zajęło im to 76 dni. Młode były bladożółte, jednak szybko wyliniały, i stały się jasnobrązowe (zdj. 6). Z pierwszego kokonu naliczono 219 osobników, gdzie 27 było martwych, natomiast w drugim 168 sztuk, w czym 8 martwych (wykres 7). Procent martwych osobników do żywych jest pokazana na wykresie 8. Młode z kokonu drugiego nadaj żyją.

Zdjęcie 4: Gęsta sieć pleciona przez samice Grammostola doeringi podczas tworzenia kokonu. © Ferretti.

Zdjęcie 5: Samica Grammostola doeringi opiekująca się kokonem. © Ferretti.

Zdjęcie 6: Młode Grammostola doeringi. © Ferretti.

Kokon Grammostola vachoni obserwowany był w warunkach naturalnych (wykres 9) w grudniu i styczniu (w lecie klimatu południowego). 10.12.2007 został zbadany 1 kokon, który zawierał 248 jaj. Drugi – 22 grudnia 2011, a trzeci 6 stycznia 2010. Konstrukcja kokonu przypominała kokon G. doeringi. Kokon mierzył 44 mm średnicy z trzema 3 milimetrowymi otworami, z których wydostawały się młode pająki. Wykluły się 75 dni od zrobienia kokonu. W kokonie znajdowało się 434 młodych które żyły średnio 7 miesięcy. Zaobserwowaliśmy dwa linienia wewnątrz kokonu, a odsetek przeżywalności pająków podczas wylinek pokazuje wykres 10.

Wysoka śmiertelność u młodych G. vachoni może być tłumaczona dużą wrażliwością na wahania wilgotności. Niska wilgotność może być głównym powodem umierania młodych w niewoli, jednak duży dostęp do wody również może szkodzić pająkom. Zaobserwowana ilość wyklutych młodych była jednak znacznie wyższa niż u innych gatunków z rodzaju Grammostola (Costa & Pérez-Miles 2002, Panzera et al. 2009).

Wykres 7: Liczba małych, które wyszły z kokonów.

Wykres 8a: Procent martwych maluchów z kokonu G. doeringi. Kokon z 2004 roku.

Wykres 8b: Procent martwych maluchów z kokonu G. doeringi. Kokon z 2009 roku.

Sukcesy w rozmnażaniu ptaszników w niewoli są niezwykłe. Nie jest to dziwne biorąc pod uwagę warunki laboratoryjne, jednak coraz więcej gatunków jest rozmnażanych przez hobbystów. Rozmnożenie zostało pierwszy raz odnotowane przez Celerier’a (1981) u Stromatopelma calceatum griseipes (Pocock 1897), a później przez Costa & Pérez-Miles (1992) u Plesiopelma longisternale (Schiapelli & Gerschman 1942). Zwykle kokony złożone w niewoli zostają zjedzone lub porzucone (Costa & Pérez-Miles 2002).

Zdjęcie 9: Samica Grammostola vachoni z kokonem. © Ferretti.

Wykres 10: Procent martwych maluchów z kokonu G. vachoni.

Podziękowania:

Dziękujemy British Tarantula Society za pomoc finansową oraz dla Starut’a Longhorn’a za cenne opinie na temat artykułu. Podziękowania ze strony autorów dla Laboratorio de Zoología de Invertebrados II za dostarczenie niezbędnego wyposażenia. Dziękujemy Leoneli Schwerdt za pomoc w terenie. Nelson’owi Ferretti’emu i Gabriel Pompozzi oraz CONICET za wsparcie w doktoracie.

Bibliografia:

• Celerier, M.L. 1981. Cycles biologiques et croissance de quelques especes. Pp. 209–324. In Les araignées des savanes de Lamto (Cote-D’Ivoire). (P. Blandin & M.L. Celerier, eds.). Publications du Laboratoire de Zoologie, Ecole Normale Superieure 21, Paris.
• Costa, F. G. & Pérez-Miles, F. 1992. Notes on mating and reproductive success of Ceropelma longisternalis (Araneae, Theraphosidae) in captivity. Journal of Arachnology, 20:129–133.
• Costa, F. G. & Pérez-Miles, F. 2002. Reproductive biology of Uruguayan theraphosids (Araneae, Theraphosidae). Journal of Arachnology, 30: 571–587.
• Coyle, F.A. & Icenogle, W. R. 1994. Natural history of the California trapdoor spider genus Aliatypus (Araneae, Antrodiaetidae). Journal of Arachnology, 22: 225–255.
• Ferretti, N. & Pérez-Miles, F. 2011. Intraspecific non-sexual interactions of Grammostola schulzei (Araneae: Theraphosidae) under laboratory conditions. Revista de Biología Tropical, 59(3): 1173–1182.
• Huber, B. A. 1998. Spider reproductive behaviour: a review of Gerdhardt’s work from 1911–1933, with implications for sexual selection. Bulletin of the British Arachnological Society, 11: 81–91.
• Janowsky-Bell, M. E. & Horner, N. V. 1999. Movement of the male brown tarantula, Aphonopelma hentzi (Araneae, Theraphosidae) using radio telemetry. Journal of Arachnology, 27: 503–512.
• Locht, A., Yañez, M. & Vázquez, I. 1999. Distribution and natural history of Mexican species of Brachypelma and Brachypelmides (Theraphosidae, Theraphosinae) with morphological evidence for their synonymy. Journal of Arachnology, 27: 196–200.
• Main, B. Y. 1978. Biology of the arid-adapted Australian trapdoor spider Anidiops villosus (rainbow). Bulletin of the British Arachnological Society, 4: 161–175.
• Main, B. Y. 1987. Ecological disturbance and conservation of spiders: implications for biogeographic relics in southwestern Australia, p. 89-98. In J.D. Majer (ed.). The role of invertebrates in conservation and biological survey. Western Australian Department of Conservation and Land Management Report, Perth, Australia.
• Marshall, S. D. & Uetz, G. W. 1993. The growth and maturation of a giant spider: Theraphosa eblondi (Latreille 1804) (Araneae, Theraphosidae). Revue Arachnologique, 10: 93–103.
• McKinney, M. L. 1997. Extinction vulnerability and selectivity: combining ecological and paleontological views. Annu. Rev. Ecol. Syst. 28: 495–516.
• Panzera, A., Perdomo, C. & Pérez-Miles, F. 2009. Spiderling emergence in the tarantula Grammostola mollicoma (Ausserer 1875): an experimental approach (Araneae, Theraphosidae). Journal of Arachnology, 37: 32–96.
• Pérez-Miles, F. & Costa, F. G. 1992. Interacciones intra e intersexuales en Grammostola mollicoma (Araneae, Theraphosidae) en condiciones experimentales. Boletín de la Sociedad Zoológica del Uruguay, 7: 71–72.
• Punzo, F. & Henderson, L. 1999. Aspects of the natural history and behavioural ecology of the tarantula spider Aphonopelma hentzi (Girard, 1854) (Orthognatha, Theraphosidae). Bulletin of the British Arachnological Society, 11: 121–128.
• Reichling, B. 2000. Group dispersal in juvenile Brachypelma vagans (Araneae, Theraphosidae). Journal of Arachnology, 28: 248–250.
• Shillington, C. & Verrel, P. 1997. Sexual strategies of a North American ‘tarantula’ (Araneae, Theraphosidae). Ethology, 103: 588–298.
• Shillington, C & McEwen, B. 2006. Activity of juvenile tarantulas in and around the maternal burrow. Journal of Arachnology, 34: 261–265.
• Vincent, L. S. 1993. The natural history of the California turret spider Atypoides riversi (Araneae, Antrodiaetidae): demographics, growth rates, survivorship, and longevity. Journal of Arachnology, 21: 29–39.
• Yañez, M., Locht, A. & Macías-Ordóñez, R. 1999. Courtship and mating behaviour of Brachypelma klaasi (Araneae, Theraphosidae). Journal of Arachnology, 27:165–170.

Zdjęcie 11: Defective spiderlings after moulting. © Ferretti.

Article has been written with permission from The British Tarantula Society.
All photos are copyrighted to The British Tarantula Society.

Tłumaczenie: Megumi

Tekst pochodzi z arachnea.org. Więcej informacji w stopce.

Liczba wyświetleń: 10