Ornithoctonus aureotibialis – ptasznik

Ornithoctonus aureotibialis
(Wirth & Striffler, 2005)

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Ornithoctonus aureotibialis
Nazwy angielskie: Thailand Black Tarantula, Burmese Black

Wygląd

Bardzo piękny pająk, którego kolorystyka jest dość trudna do opisania. W ubarwieniu tego ptasznika przeważa kolor czarny. Odwłok jest brązowy, łezkowaty, z czarną pręgą biegnącą wzdłuż, od której na boki odchodzą niestykające się z nią, o ton jaśniejsze kreseczki. U starych samic wzór ten traci ostrość, staje się lekko rozmyty. Karapaks owalny, czarny lub ciemnobrązowy, porośnięty beżowym meszkiem, przez który często przebija sina barwa. Ponadto dobrze widoczne jest lekko pomarańczowe, „brzoskwiniowe” obrzeżenie. Brzoskwiniowe są również wewnętrzne (boczne) strony dwóch pierwszych par odnóży krocznych; odcień ten, choć o wiele słabszy, zauważalny jest również na pozostałych odnóżach. Uda czarne, na rzepkach jasne kreseczki. Z wiekiem pająk ciemnieje, stając się coraz bardziej czarny, zaś kolor brzoskwiniowy ustępuje miejsca brązowemu i szarości, chociaż nigdy nie zanika całkowicie. Dorosłe samce są w całości beżowo-morelowe lub beżowo-różowe, za wyjątkiem aksamitnie czarnych ud. Dorastają do około 6 cm ciała i 15 cm rozpiętości odnóży. Samce mniejsze od samic i smuklejsze.

Długość życia

Samice dożywają 15 lat, natomiast samce żyją średnio około roku po ostatnim linieniu.
Występowanie
Ptasznik ten żyje w głębokich norach, które obficie wyściela pajęczyną. Występuje w lasach deszczowych Tajlandii, Birmy i prawdopodobnie północnej Malezji.

Cechy szczególne i ciekawostki

Ptasznik dorastający do średnich rozmiarów, nadrabiający jednak pięknym wyglądem oraz temperamentem, zdobywający coraz większą popularność. Pożądany ze względu na swoje ubarwienie i jak najbardziej nadaje się na pierwszego ptasznika podziemnego, a to z bardzo prostej przyczyny – „koparki” praktycznie nie różnią się od siebie zachowaniem i siłą jadu, dlatego biorąc pod opiekę „podziemniaka” pozostaje jedynie wybór pod kątem wyglądu pająka i gustu kupującego. Jak wszystkie ptaszniki podziemne, i cały rodzaj Ornithoctonus, także i ten gatunek jest mocno defensywny, nie tolerujący innych zwierząt w bezpośredniej bliskości swej nory, poza oczywiście owadami, którymi mógłby się pożywić. W obliczu zagrożenia (a intruzem może być wszystko, np. pęseta czy ręka hodowcy) przyjmuje postawę grożącą – unosi wysoko przednią parę nóg, prezentuje szczękoczułki oraz czerwone owłosienie na ich spodniej stronie, stryduluje, uderza przednimi nogami w intruza. Jeśli to nie poskutkuje, ptasznik może przejść do ofensywy. Wprawdzie zazwyczaj woli nie ryzykować starcia z silniejszym od siebie stworzeniem i chowa się do nory, z której wychodzi dopiero, gdy całe zamieszanie minie, ale nie można mu ufać – moja samiczka potrafi nagle wyskoczyć na ściankę terrarium, mimo że wcześniej spłoszyłem ją głęboko do wnętrza nory. Takie zachowanie zwierzaka może bardzo ładnie podnieść tętno nieprzygotowanemu na podobne wyczyny właścicielowi, a dochodzi do tego pewna presja psychiczna – gatunek nie dość, że bardzo szybki (i może łatwo uciec), to w dodatku mocno jadowity. Potrafi także ukąsić bez wyraźnego ostrzeżenia, chociaż są to przypadki rzadkie. Maluchy są płochliwe, ale podrostki (ok. 4 cm ciała) i dorosłe osobniki zdecydowanie nie należą do aniołków; wszystkie ptaszniki są nieprzewidywalne, jednak w przypadku azjatyckich gatunków słowo to nabiera mocy. Oczywiście nie oznacza to, że pająk ten jest mordercą, ponieważ wszelkie 'ostre’ zachowania wynikają jedynie z faktu obrony własnego zdrowia i życia. Ptasznik ten nie jest agresywny, jak to często można wyczytać – robi jedynie to, co każe mu instynkt, a więc broni się. A że obrona ta przybiera ostre, gwałtowne formy – cóż. Nigdy jednak nie atakuje pierwszy. Ewentualne ukąszenia kończą się zazwyczaj na trwającym kilka godzin bólu, opuchliźnie i zaczerwienieniu. Możliwe są również drętwienie, mrowienie oraz skurcze mięśni w miejscu ukąszenia, które mogą utrzymywać się nawet przez kilka dni. W bardzo rzadkich przypadkach mimowolne skurcze mięśni mogą pojawiać się nawet kilka miesięcy po ukąszeniu. Są to naprawdę ekstremalnie rzadkie przypadki powikłań (zwykle kończy się jedynie na kilkugodzinnym dyskomforcie), ale nie można odrzucać możliwości ich wystąpienia – dotyczy to wszystkich ptaszników Starego Świata, nie tylko tego gatunku. Opisany w 1996 r. przez Von Wirtha jako Haplopelma aureopilosum, w 2005 roku został poddany rewizji, po czym przeniesiono go do rodzaju Ornithoctonus. Niegdyś w spisie pająków widniał jako Haplopelma chrysothrix, teraz nazwa ta jest rzecz jasna niepoprawna.

Terrarium

Jest to pająk kopiący głębokie nory. Trzeba mieć to na uwadze urządzając mu terrarium. W momencie, gdy ptasznikowi uniemożliwi się kopanie korytarzy, ten staje się coraz bardziej nerwowy, może zachowywać się agresywnie i przestać jeść, co może skończyć się tragicznie dla niego. Pająk ten najlepiej czuje się we własnej wykopanej norce i takie warunki należy mu stworzyć. Podłoże może się składać z włókna kokosowego, torfu lub wszelkich mieszanek włókna/torfu. Ziemia ogrodowa także się nadaje, pod warunkiem że nie zawiera żadnego nawozu ani środków owadobójczych. Wymagana warstwa podłoża dla dorosłego ptasznika to minimum 20 cm, w warunakch domowych idealne będzie 25-30 cm. Nora tego gatunku ma zazwyczaj tylko jedno wyjście, jest za to bardzo głęboka (nawet ponad 1 metr). Możemy zastosować terrarium typu C, T, lub tzw. „haplotank” – są to terraria zaprojektowane specjalnie z myślą o trzymaniu ptaszników podziemnych. Można użyć również użyć klasycznego, odpowiednio wysokiego, otwieranego od góry, szklanego zbiornika – dla dorosłego osobnika powinien mieć wymiary ok. 25/25/30-40 (dł./szer./wys.) cm. Tak duży zbiornik niemal w całości wypełniony podłożem wygląda zazwyczaj mało estetycznie, dlatego kiedy pająk już wykopie sobie korytarze, warto dodać kilka dekoracji, jak korzeń czy jakaś cieniolubna roślina (np. bluszcz, mech). Wystrój ma znaczenie tylko dla oka właściciela, pająk zupełnie go nie doceni. Terrariumpowinno mieć solidne zamknięcie, a wentylacja musi być zrobiona z perforowanej blachy lub innego twardego materiału. Wszelkie siatki ogrodnicze, nawet te aluminiowe nie są wystarczającą barierą dla szczękoczułek pająka, a ten w pierwszych dniach w nowym terrarium będzie szukać każdej możliwej drogi ucieczki. Podrostkom i dorosłym osobnikom warto dać również miseczkę z wodą – nawilża ona powietrze oraz umożliwia pająkowi picie. Terrarium dla ptasznika podziemnego.

Temperatura i wilgotność

Temperatura w przedziale 24-27°C będzie odpowiednia. Wilgotność natomiast powinna wynosić 75-85%. Podłoże w części podziemnej musi być stale lekko wilgotne, jednak trzeba uważać, aby nie zrobić błota.
Jeżeli chcesz dowiedzieć się czego używać do ogrzewania i oświetlania w terrarium – przeczytaj ten artykuł: Ogrzewanie i Oświetlenie.

Żywienie

Jeżeli chcesz dowiedzieć się czym karmić ptasznika przeczytaj artykuł: Żywienie.

Dymorfizm płciowy

Samiec smuklejszy od samicy, o zbliżonej, lub nieco większej rozpiętości odnóży. Osobniki męskie mają haczyki kopulacyjne na pierwszej parze odnóży i narządy kopulacyjne na nogogłaszczkach. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników, po szczegółach budowy płytki i szczeliny płciowej, lub z wylinki (obecność spermateki u samic).
 

Rozmnażanie

Dosyć trudne. Przy osobnikach pochodzących z odłowu ważne jest naśladowanie przebiegu pór roku w ich środowisku naturalnym. Samica najczęściej nie jest agresywna w stosunku do samca, oba pająki często żyją zgodnie przez pewien czas we wspólnym terrarium. Kokon powstaje po 2-4 miesiącach od kopulacji i zawiera od 50 do 200 jaj, w zależności od wieku samicy i innych czynników. Młode wylęgają się po kilku tygodniach, po kolejnych 5-7 tygodniach stają się samodzielnymi pająkami.
Raport rozmnożenia austorstwa laederon.

 

Ocena

(zobacz skalę ocen)

jad: 3
szybkość: 3
temperament 3
trudność hodowli: 2
podatność na błędy hodowców: 2
ocena ogólna: 13
Polecany dla doświadczonych terrarystów.

Źródła

• Von Wirth, V. & B.F. Striffler. 2005. Neue Erkennstisse zur Vogelspinnen – Unterfamilie Ornithoctoninae, mit Beschreibung von Ornithoctonus aureotibialis sp. n. und Haplopelma longipes sp. n. (Araneae, Theraphosidae). Arthropoda 13(2): 2-27.
• http://www.arachnoboards.com/ab/
• http://www.atshq.org/
• http://www.thebts.co.uk/
• doświadczenia własne

Opracowanie: Argest

Tekst pochodzi z arachnea.org. Więcej informacji w stopce.

Liczba wyświetleń: 15