Loading...Singa hamata – rośliniowiec
(Clerck, 1758)
Nazwa: Singa hamata, rośliniowiec
Rodzina: Araneidae
Wygląd
Mały przedstawiciel rodziny krzyżakowatych (Araneidae) wielkości ok. 6-10mm. Odwłok: Elipsoidalny, podłużny, ciemny: brązowy do czarnego; wzdłuż biegnie jasna (niekiedy biała, zazwyczaj jasnobeżowa/kremowa) linia poprzecinana poprzecznie pręgami (różnej długości na różnych odcinkach odwłoka) w tym samym kolorze. Po bokach odwłoka biegną jasne smugi.
Głowotułów: ciemny, nikle owłosiony, raczej przeświecający.
Odnóża: Krótkie, delikatne, cieniutkie, lekko prążkowane; brązowe lub jasnobrązowe (brązowo-żółte), czerwonawe, długości jak u innych przedstawicieli tej rodziny (3 para najkrótsza, 1 para najdłuższa).
Ogólnie drobny pająk.
Występowanie i biotop
Europa; w Polsce prawdopodobnie występuje na terenie całego kraju. Zamieszkuje przede wszystkim wilgotne łąki (z wysokimi, gęstymi, zielonymi, trawami i inną roślinnością zieloną), często nad brzegami wód pośród roślinności nadwodnej i traw. Nierzadko w ogrodach wśród bujnej roślinności ozdobnej (przede wszystkim traw, trzcin i delikatnych liści roślin kwiatowych, krzewów ozdobnych itp.). Dość liczny ale niełatwo go odszukać. Na większości stanowisk po prostu niezauważany – pomijany, prawdopodobnie z racji skrytego trybu życia i małych rozmiarów.
Biologia
Pora godowa przypada na wiosnę (koniec kwietnia, maj, początek czerwca). Wtedy to można odnaleźć największe, dojrzałe już osobniki (tu można trafnie wnioskować, ze zimują osobniki dorosłe lub podrośnięte). Latem (lipiec/sierpień) spotyka się młode Singi.
Singa hamata budują małe, pionowe, koliste sieci łowne, „ukryte” wśród traw, bylin i innych roślin. Zwykle na wysokości ok. 40cm od powierzchni ziemi, zależnie od poziomu szczytowego warstw roślinności (poziomu gęstych traw itp.). Sieci są bardzo delikatne. Od sieci prowadzi do kryjówki nić sygnalizacyjna. Kryjówkę stanowi najczęściej biały oprzęd w zgięciu liścia trawy (wygląda to tak, jakby pająk zgiął liść poprzecznie i utworzył oprzęd. W rzeczywistości zgięcie powstaje przez nakładanie kolejnych, coraz krótszych nici na powierzchnię liścia. W końcu trawa* zgina się – ma ona wtedy najczęściej formę odwróconą U-kształtną; a oprzęd przyjmuje kształt mniej lub bardziej rurkowaty. *Trawa lub jakikolwiek liść, w przypadku liści o kształcie bardziej okrągłym jest to brzeg liścia).
W przypadku jakiegokolwiek niebezpieczeństwa pająk „wyskakuje” z kryjówki i spada w „gąszcz ziela”, na podłoże… Odnalezienie go w takim przypadku jest niemal nierealne. Gatunek żywi się przede wszystkim drobnymi owadami latającymi.
W Polsce występuje jeszcze:
Singa nitidula (C.L. Koch, 1844);
Oba gatunki jest jednak ciężko od siebie odróżnić.
Tekst pochodzi z arachnea.org. Więcej informacji w stopce.
Liczba wyświetleń: 8
