Viridasius fasciatus

Viridasius fasciatus
(Lenz, 1886)

Dorosła samica Zdjęcie autorstwa: Wodnik

Samica wraz z samcem. Zdjęcie autorstwa Wodnik

Spis treści

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Viridasius fasciatus

Wygląd

Pająk bardzo ciekawie ubarwiony. Białe ciało pokryte czarnymi plamkami i cętkami tworzy prześliczną mozaikę. Odnóża dość długie i masywne w stosunku do ciała, pokryte są naprzemiennie biało czarnymi prążkami. Samiczki są większe i masywniejsze od samców dorastając do 2-2,5 cm dc, z odnóżami do ok 8 cm.

Długość życia

Pająki w odpowiednich warunkach rosną szybko i są w stanie w ciągu roku osiągnąć dojrzałość płciową. W przypadku pająków z jednego kokonu samce dorosną szybciej od samiczek. Tempo wzrostu jednak można kontrolować poprzez temperaturę, wilgotność i intensywność karmień. Dorosłe samce żyją krócej od samiczek i są w stanie przeżyć kilka miesięcy (przeciętnie to pół roku), samice zaś znacznie dłużej. Należy jednak pamiętać, że samica która była dopuszczana i składa kokony będzie żyła krócej niż taka bez kontaktu z samcem.

Występowanie i biotop

Gatunek ten występuje wyłącznie na Madagaskarze. Istnieją dwie formy tego pająka jaskiniowa – większa i mniejsza – leśna którą to właśnie będę opisywał. Forma leśna żyję między drzewami ukrywając się pod liśćmi, między szczelinami w korze gdzie buduje swoje gniazda z pajęczyny w których przesiaduje w ciągu dnia by w nocy wybrać się na łowy.

Cechy szczególne i ciekawostki

Endemit z Madagaskaru. Na rynku co jakiś czas ktoś sprzedaje ciągle to nową, „unikatową” wersję Viridasius, która tak naprawdę nie wiadomo czym różni się od reszty. Nie dajmy się jednak tak łatwo zwieść ponieważ dostępna jest wyłącznie leśna forma. Sprzedawana jest jednak pod wieloma różnymi nazwami jak : Viridasius sp., Viridasius fasciatus, Viridasius spec. Madagaskar, Viridasius sp. silvestriformes, Viridasius waldform, Viridasius forestform.
Forma jaskiniowa jest znacznie większa i bardzo trudno dostępna w handlu. Pająki żyjące w jaskiniach są mniej efektowne bowiem głównie tylko odnóża są pięknie czarno-biało ubarwione, cała zaś reszta jest niemal jednolicie szara. Nadrabiają to jednak swoją wielkością.

Terrarium

Dla dorosłej samiczki najlepsze byłoby terrarium 20x20x20. Dla osobników młodych moczboxy a następnie większe pojemniki. Mogą być także o budowie dla pająków nadrzewnych. Z kliszówek dla L1 można zrezygnować bowiem pająki są stosunkowo duże. Co do budowy terrarium/pojemnika to lepiej zrezygnować z otwierania od góry bowiem pajączki mają tendencje do budowy gniazd u góry. Gdy zapewnimy jednak pająkowi kawałki kory, gałązki to możliwe, że właśnie pod nimi zbuduje sobie gniazdo zamiast na pokrywce. Za podłoże dajemy włókno kokosowe które najlepiej trzyma odpowiednią wilgotność. Co do wystroju to możemy dać roślinki, gałązki, patyczki, kawałki kory co umożliwi pająkowi budowanie gniazda poza ścianami terrarium. Jest to istotne także podczas wylinki chociaż często linieją właśnie w gnieździe.

Temperatura i wilgotność

Najodpowiedniejsza temperatura będzie w granicach 22-26°C. Na poziomie 50-70%. Można jednak utrzymywać „na oko”. Musimy jednak wtedy pilnować by podłoże było nieustannie wilgotne bo pajączki są dość wrażliwe na dłuższe przesuszenie – zwłaszcza młodociane sztuki.
Jeżeli chcesz dowiedzieć się czego używać do ogrzewania i oświetlania w terrarium – przeczytaj ten artykuł: Ogrzewanie i Oświetlenie.

Żywienie

Odchów młodych sztuk nie stanowi też problemu ze względu na stosunkowo duże rozmiary L1. Z powodzeniem można stosować D.hydei, wylęg świerszcza czy wylęg małych karaczanów. Z czasem gdy pająk rośnie można stosować innego typu pokarmy w stylu karaczanów, świerszczy, itp. Należy pamiętać jednak o tym, że przed zakupem tego pająka powinniśmy posiadać jakiś pokarm, który jest bardzo aktywny. Wszelkiego typu pokarmy martwe lub larwy mącznika będą przez pająki pomijane. Nie należy też przesadzać z wielkością ofiary. Nie powinna ona być większa od pajączka. Zdarza się jednak, że jest on w stanie upolować zdobycz większą od niego ale chętniej poluje na ofiary słabsze i mniejsze. Bardzo efektowne są skoki za ofiarami latającymi.

Dymorfizm płciowy

Dymorfizm płciowy nieznaczny aczkolwiek jest kilka cech po których można rozpoznać płeć. Pierwszą rzeczą jest budowa ciała – samiczka masywniejsza, samczyk smuklejszy o wizualnie dłuższych odnóżach w stosunku do swego ciała. Samiczki są także większe od samców dorastając do 2-2,5 cm dc. Poza tym samczyki posiadają bulbusy w kształcie grotów, które pojawiają się u subadult.

Rozmnażanie

Aby dopuszczać pająki należy upewnić się, że para jest dorosła. Najlepszym wyznacznikiem tego jest wielkość osobników a także to, że dawno nie liniały. Następnie należy nakarmić pająki i dopuścić do siebie obserwując reakcje. Gdy wszystko pójdzie ok samiec powinien zbliżać się do samiczki a gdy będzie blisko zaczyna rytmicznie uderzać odnóżami. Samiczka odpowiada na takie zaloty. Może być jednak na początku niechętna jednak upór samca jest w stanie ją przekonać. Samiczka nie powinna być agresywna w stosunku do samca. Może jedynie go przeganiać czasem. Po kopulacji najlepiej parę rozdzielić, czekając aż samiczka złoży kokon. Samiczka tworzy kokon po czym przyczepia go by zwisał swobodnie w terrarium. Ze względu na spore rozmiary maluchów, w kokonie nie ma ogromnej liczby pajączków (30-60, a mój rekordowy kokon to 101 sztuk). Jednak jak u innych pająków właściwych samiczka po jednej kopulacji składać będzie kilka kokonów aż do swej śmierci.

Ocena

(zobacz skalę ocen)jad: 3
szybkość: 4
temperament: 3
trudność hodowli: 2
podatność na błędy hodowców: 2
ocena ogólna: 14
Polecany dla średnio zawansowanych hodowców.
Pająki bardzo szybkie dorównujące niemal Heteropodom, dlatego polecałbym je osobom z doświadczeniem. Z reguły jednak tendencje do sprintu i nerwowych ucieczek wykazują osobniki młode. Gdy pająki dorastają zdają się być bardziej statyczne, jednak nie lekceważmy ich zdolności. Pająki raczej spokojne wybierające ucieczkę niż atak. Co do siły jadu to zdania są podzielone jednak zalecał bym ostrożność chociażby z tego względu, że pająki te kiedyś nazywane były Phoneutria fasciatum. Zaliczano więc je do wałęsaków które są uznawane za jedne z najjadowitszych pająków. Także dbałość o wilgotność może sprawiać trochę problemów – jednak gdy będziemy stosować się do zasady, że podłoże powinno być nieustannie wilgotne to nie powinno być problemów. Poza tym pająk nie wykazuje cech które utrudniałyby jego hodowlę nawet osobom zaczynającym swą przygodę z pajęczym światem.
Opracował: Dimitir „Wodnik” Wodniakov
Źródła: